Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία που δεν μπορεί να σεβαστεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του καθενός για το σώμα και την ψυχή του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Αντίθετα, τμήμα της ελληνικής κοινωνίας -δυστυχώς, καθόλου αμελητέο- είναι σα να αναζητά την κάθε ευκαιρία για να δείξει πόσο αναχρονιστικά συντηρητικό μπορεί να γίνει… Η διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προκάλεσε, για μια ακόμη φορά, μια σειρά από οπισθοδρομικά σύνδρομα σε αρκετά -προβεβλημένα ή όχι- άτομα της κοινωνίας μας, που επιδόθηκαν σε ένα απερίγραπτο ομοφοβικό και σεξιστικό παραλήρημα.
Ποιο ήταν το… έγκλημα που τους προκάλεσε την «έκρηξη»; Μια υποψήφια ήταν γυναίκα και «τόλμησε» να διεκδικήσει θέση που θα μπορούσε εν δυνάμει να την οδηγήσει στο αξίωμα του Πρωθυπουργού… Άλλος υποψήφιος τόλμα να μην έχει μια σχέση σαν αυτή που έχουν στο μυαλό τους σαν «φυσιολογική» και μια οικογένεια που δεν τηρεί τους «αυστηρούς κανόνες» τους…
Άραγε, ποιος τους επιτρέπει να κρίνουν; Ποιος είναι αυτός που δίνει το δικαίωμα σε κάποιους -είτε επειδή είναι αναγνωρίσιμοι, ή ακαδημαϊκά μορφωμένοι, ή απλά χρήστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης- να κρίνουν τις ζωές άλλων ανθρώπων; Ποιο είναι το «θεϊκό» προνόμιο που έχουν ώστε να θεωρούν τους δικούς τους αξιακούς κανόνες πιο σωστούς από κάποιους άλλους;
Σε κάθε περίπτωση, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να κρίνουν, ούτε πως υπάρχουν μέσα ενημέρωσης που είναι πρόθυμα να τους φιλοξενήσουν και να προβάλλουν αυτές τις κρίσεις τους, ή ακόμη και να τους προκαλέσουν να προβούν σε αυτές. Το πραγματικό ζήτημα είναι πως έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία που δεν μπορεί να σεβαστεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του καθενός για το σώμα και την ψυχή του. Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πως είναι δυνατόν να υπάρχει διαφορετική άποψη από την δικά μας και πως μπορεί να είναι και αυτή σωστή. Αδυνατούμε να αποδεχθούμε πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι ακόμη και αν δεν είμαστε ίδιοι!
Είναι, άραγε, θέμα προόδου της κοινωνίας η αποδοχή του όποιου διαφορετικού ως μιας αποδεκτής πραγματικότητας που μπορεί να ζήσει μαζί μας; Άλλωστε, ποιος ορίζει το «διαφορετικό»; Είναι δυνατόν να μιλάμε για μια σύγχρονη ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα και να διατηρούμε ως κραταιά άποψη κάποιους αξιακούς κανόνες που εφευρέθηκαν στις σκοτεινές εποχές του Μεσαίωνα;
Δυστυχώς, αποδεικνύεται πως ο σεβασμός του συνανθρώπου μας δεν είναι καν θέμα Παιδείας … Όταν ρίχνουμε μια ματιά στις σπουδές που έχουν κάνει και στο πόσο «καταξιωμένοι» μπορούν να θεωρούνται στο χώρο τους κάποιοι από τους ανθρώπους που επιδόθηκαν στο πρόσφατο ομοφοβικό παραλήρημα, απογοητευόμαστε ακόμη περισσότερο…
Η δουλειά που απαιτείται σε επίπεδο κοινωνικής παιδείας είναι πολλή -πάρα πολλή, όπως αποδεικνύεται- προκειμένου να φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε αυτονόητο το δικαίωμα του κάθε συνάνθρωπου μας να κάνει ό,τι επιθυμεί με τον εαυτό του και με τη ζωή του. Να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του ατόμου, ανεξάρτητα αν την επέλεξε ή όχι. Να αποδεχθούμε την ελευθερία όλων σε κάθε επίπεδο, όπως ακριβώς την θεωρούμε αυτονόητη για τον εαυτό μας.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με τις πολιτικές επιλογές που -έστω και με πολύ κόπο και προσπάθεια- θα συμβάλλουν προς αυτές τις κατευθύνσεις. Κι ας προσπαθούμε να βάζουμε πάντα τον εαυτό μας στη θέση αυτών που κρίνουμε… Θα είναι μια καλή αρχή!
* Η Σοφία Κομηνέα είναι υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής στο Νότιο τομέα με το ψηφοδέλτιο του Γιώργου Ιωακειμίδη. Σπουδάζει στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Μεταπτυχιακό στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
