«Ενιωθα ότι λιώνω, έπεφταν τα μαλλιά, δεν έβλεπα από το ένα μάτι»… Ξεκίνησε την κατάθεσή της στο δικαστήριο η Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Τα συγκλονιστικά γεγονότα του Μαϊού του 2020, όταν και δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση από την Έφη Κακαράντζουλα, εξιστόρησε η Ιωάννα Παλιοσπύρου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο.
Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Στις 29 Μαΐου λοιπόν, σηκώθηκα ντύθηκα ετοιμάστηκα για να πάω στη δουλειά μου. Φτάνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας του γραφείου που εργάζομαι πάτησα το κουμπί του ασανσερ. Ήμουν αφηρημένη. Άκουσα κάποιους θορύβους στο υπόγειο και δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα ότι ήταν η καθαρίστρια ή κάποιος άστεγος επειδή έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου μία γυναίκα. Στάθηκε μπροστά. Δεν πέρασα τρέχοντας. Σήκωσε το βλέμματα, με κοίταξε στα μάτια και μου έριξε το υγρό. Έφυγε τρέχοντας. Θέλω να σας πω ότι λούστηκα με αυτό το υγρό που μου έριξε. Το ένιωσα παντού πάνω μου, στα μάτια μου, στο πρόσωπο μου. Κατευθείαν μου ήρθε η μυρωδιά. Καταφέρω να τρέξω για βοήθεια επειδή θυμήθηκα το φαρμακείο.
Πήγα τρέχοντας. Πέρασα το δρόμο χωρίς να κοιτάξω καθόλου. Δεν έβλεπα καταρχάς από το ένα μάτι καθόλου. Μπήκα ουρλιάζοντας μέσα στο φαρμακείο. Οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν. Επειδή άρχισα να ου παίζω «βοήθεια κάποιος μου έριξε κάτι καυστικό, δώστε μου λίγο νερό». Με πήγαν στο πίσω μέρος του φαρμακείο που υπήρχε ένας νιπτήρας. Τα μαλλιά μου έπεφταν μέσα στο νιπτήρα. Έπιανα το πρόσωπο μου και ένιωθα ότι καίγομαι, ότι λιώνω. Από το βλέμμα στα μάτια των ανθρώπων που με κοίταζαν, ένιωθα ότι κάτι χάνω
«Σκέφτηκα να δώσω τέλος στη ζωή μου»
Μέσα στο νοσοκομείο ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου, έκανα επτά χειρουργεία. Θυμάμαι ότι δεν άντεχα το φως γιατί τα μάτια μου ήταν τραυματισμένα. Ακόμα και το φως του δωματίου ήταν επίπονο» πρόσθεσε το θύμα της ειδεχθούς επίθεσης.
Σε αυτό το σημείο η Ιωάννα έβαλε τα κλάματα και συνέχισε λέγοντας:
«Κατάλαβα ότι έχω σοβαρά εγκαύματα και απλά παρακαλούσα να επιβιώσω. Μέσα στο νοσοκομείο ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου, έκανα επτά χειρουργεία. Θυμάμαι ότι δεν άντεχα το φως γιατί τα μάτια μου ήταν τραυματισμένα, ακόμα και το φως του δωματίου ήταν επίπονο».
«Για να αντέξω προσπαθούσα να κοροϊδέψω εαυτό μου. (σ.σ.: κλαίει). Ότι ζω ένα όνειρο. Το βράδυ μετά τις 9 αφού πέρασαν όλοι οι γιατροί έλεγα “Ιωάννα θα ξυπνήσεις”. Προσπαθούσα να με πείσω για να αντέξω ότι τα όνειρα μου είναι πραγματικά και η πραγματικότητα είναι ο εφιάλτης. Για όσα διάστημα ήμουν στο νοσοκομείο έλεγα στους αστυνομικούς ότι δεν έχω πειράξει κανένα. Προσπαθούσα να τους βοηθήσουν αλλά δε μπορούσα. Δεν πίστευα ότι κάποιος μπορεί να κάνει τέτοιο κακό. Κάποια στιγμή λοιπόν μου είπαν ότι είχαν καταλήξει ποιος έκανε την επίθεση. Μου μιλούσαν για τη κατηγορούμενη και μου έλεγαν ότι εκείνη μου επιτέθηκε. Μαζί με αυτούς προσπαθούσα κι εγώ να καταλάβω και να τους βοηθήσω.
Αν ισχύει τους έλεγα αυτό που μου λέτε ότι με παρακολουθεί εδώ και 1,5 χρόνο άρα ξέρει ότι δεν έχω καμία σχέση με αυτόν τον σύντροφο που είχε… Δεν μπορούσαν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Δεν ήξερα αν ισχύουν όλα αυτά, γιατί το έκανε αυτή, τι μου έχει συμβεί… Δεν καταλάβαινα και δεν μπορούσαν να μου απαντήσουν. Μετά τη προφυλάκισή της προσπάθησα να εστιάσω στις δυνάμεις μου για να μπορέσω να βγω από το νοσοκομείο και να βγάλω σε πέρας τα χειρουργεία που έπρεπε. Στα μισά των χειρουργείων ο οργανισμός μου δεν άντεξε. Ανέβαζα πυρετό είχα πάθει λοίμωξη. Οι γιατροί μου είπαν ότι κινδύνευσε η ζωή μου. Κόλλησα και δεύτερη λοίμωξη στο μάτι που κινδύνεψα για δεύτερη φορά να το χάσω. Κάποια στιγμή με τη βοήθεια των γιατρών τα ξεπεράσαμε. Ήρθε η στιγμή που μου ανακοίνωσαν ότι θα πάρω εξιτήριο.
Μου είπαν ότι επούλωσαν τα τραύματα που είχα ότι ξεκινάει ένας μαραθώνιος και ότι χρειάζονται πολλά χειρουργεία για να είμαι λειτουργική, να κουνάω τα χέρια μου, το λαιμό μου. Μου λέγανε ότι είναι ένας μαραθώνιος με διάρκεια. Κάποια στιγμή αφού επέστρεψα στο σπίτι μου η έρευνα συνεχιζόταν. Κάποια στιγμή οι αστυνομικοί με ενημέρωσαν για κάποια στοιχεία που βρίσκονταν στο υπολογιστή της και με ρώτησαν αν γνωρίζω κάτι. Είμαστε από διπλανά χωριά αλλά ποτέ δε κάναμε παρέα με την κατηγορούμενη, γνωριστήκαμε εδώ στην Αθήνα. Βρεθήκαμε σε κάποιες γιορτές γενέθλια στο σπίτι συγγενών μου κι ανταλλάζαμε κάποιες κουβέντες. Μου είπανε για κάποιες κουβέντες που είχαν γίνει μεταξύ της ξαδέλφης μου και της κατηγορουμένης μετά την επίθεση. Οι αστυνομικοί με ρώτησαν αν γνωρίζω κάτι. Μου ζητήθηκε αν μπορώ να μάθω τι είχε ειπωθεί μεταξύ τους. Κάλεσα τη ξαδέλφη μου στο τηλέφωνο και την ρώτησα τι έχουν πει. Τα ρώτησα αν ισχύει και τι ακριβώς είχε ειπωθεί. Μου είπε ότι ισχύει ότι υπήρχε επικοινωνία μεταξύ τους, ότι δεν μου είπε για να μη με φέρει σε δύσκολη θέση. Μου είπε μεταξύ των συζητήσεων ότι είχαν μιλήσει και για μένα, όπως όλοι οι φίλοι και γνωστοί μιλούσαν για μένα.
«Έμαθα εκ τω υστέρων ότι έγιναν άλλες τρεις απόπειρες. Άλλες δυο έξω από το σπίτι μου, την είδαν οι γείτονες να κουβαλάει κάτι ύποπτο πάνω της. Σύμφωνα με τα στοιχεία είχε γίνει μια ακόμη απόπειρα τη προηγούμενη ημέρα, η οποία απλά απετράπη διότι δεν με πρόλαβε. Δεν κατάφερε να με σκοτώσει. Επίσης, θέλω να επισημάνω ότι πάλι σύμφωνα με την αστυνομική έρευνα με τρομάζει ότι είχε μια συμπεριφορά ανθρώπου – είχε αναστατωθεί όλος ο κόσμος για το ποιος το έκανε – και αυτή βγαίνει και διασκεδάζει και χορεύει πάνω στα τραπέζια. Αντί να πει τι πήγα και έκανα ενθαρρύνεται ακόμη περισσότερο και αρχίζει και αναζητά τρόπους και όπλα… Βλέπουμε έναν άνθρωπο που δεν πτοείται που γίνεται ακόμη χειρότερος. Αυτό είναι που με φοβίζει. Και δεν ξέρω ακόμη ούτε τα κίνητρα ούτε ποιοι άλλοι γνώριζαν γιατί υπάρχουν και άλλοι. Σίγουρα ξέρω ότι δεν έχει μετανιώσει…»
