Εκλογή δημάρχων με 43% από τον πρώτο γύρο εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κάτι που αλλάζει το σκηνικό στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και βάζει τέρμα στην πολιτική των δύο γύρων και μαζί και στα μέτρα που προωθούσαν τη συναίνεση στις τοπικές κοινωνίες.
Με το σύστημα που θα ψηφιστεί σύντομα επιστρέφουμε στο νόμο, έμπνευσης Προκόπη Παυλόπουλου, με τον οποίο έγιναν οι εκλογές του 2002, στις οποίες σάρωσαν οι προερχόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία υποψήφιοι.
Βάση του είναι η απλή λογική: δεν είναι δυνατό με 42% να μπορείς να εκλέγεις αυτοδύναμη κυβέρνηση που αποφασίζει για τα πάντα στη χώρα και να απαγορεύεται να εκλέξεις Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη, που διαθέτει απείρως λιγότερες αρμοδιότητες…
Με το νέο σύστημα επίσης θα τερματισθεί και η παραδοξότητα με τους υποψηφίους που έπαιρναν 47% και 48% στον πρώτο γύρο και έχαναν από ανθυποψηφίους τους που έρχονται δεύτεροι και καταϊδρωμένοι με 15-20%…
Αλλά τερματίζεται και μία κουλτούρα που ήθελε τον Δήμαρχο να απολαμβάνει μία γενικευμένη- μαζική υποστήριξη που του εξασφάλιζε σημαντικό κύρος και πολιτικό κεφάλαιο, αφού εκλεγόταν έχοντας τουλάχιστον τη συναίνεση της απόλυτης πλειοψηφίας όσων έφταναν μέχρι την κάλπη.
Η πολιτική της μεγάλης συναίνεσης είχε εμπνευστή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αυτός ήταν ο πρώτος που εφηύρε το εκλογικό σύστημα γιατί ήθελε να δώσει στην Κεντροαριστερά κάποιους πόλους εξουσίας. Ήθελε κυρίως τους Αριστερούς μέσα στο πολιτικό παιχνίδι και όχι περιθωριοποιημένους και απόκληρους, χωρίς κανένα κομμάτι εξουσίας να διαχειρίζονται. Οι μνήμες του Εμφυλίου αλλά και της περιοριστικής δράσης του Μετεμφυλιακού Ελληνικού Κράτους ήταν ακόμη νωπές. Όλο το κράτος βρισκόταν υπό τον έλεγχο της «Εθνικοφρόνου Παρατάξεως», κάτι που σήμαινε ότι όσοι δεν ανήκαν σε αυτήν αντιμετώπιζαν σοβαρές δυσκολίες. Ο Καραμανλής ήθελε να τους κρατά απασχολημένους εντός των θεσμών του αστικού κράτους, ώστε να εγκαταλείπουν σταδιακά τις σκέψεις τους για ανατροπή του καθεστώτος.
Βέβαια, στα χρόνια μας τέτοια ζητήματα δεν υπάρχουν.
Ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ έφερε τα πάνω- κάτω επιβάλλοντας πρωτοφανείς δομές για την επίτευξη συναινέσεων. Σήμερα, κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει συμπερασματικά ότι οι σημερινές διοικήσεις είναι προϊόντα συναίνεσης και συνεργασίας και όχι στυγνών συνδιαλλαγών…
