Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το τουρκικό καθεστώς – Η κίνηση απελπισίας για μία νίκη… που δεν θα έρθει – Η δυναμική απάντηση της Ελλάδας και το τέλος στους τουρκικούς «τσαμπουκάδες».
Το Oruc Reis πραγματοποιεί και πάλι τις… βόλτες του στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτή τη φορά πιο κοντά, στα όρια των χωρικών μας υδάτων. Ακόμη πιο προκλητικά… και μάλιστα λίγο μετά την απόφαση των Ευρωπαίων να δώσουν άλλη μία ευκαιρία στη γείτονα να επιστρέψει στο δρόμο της λογικής και του διαλόγου, σύμφωνα με τις Αρχές του διεθνούς δικαίου.
Ποιο είναι όμως το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ακόμη και ο πλέον καλόπιστος; Απέναντι της η Ευρώπη έχει μια ΑΠΕΙΛΗ. Μια απειλή που θέλει να μεταβάλει το status quo, η οποία όμως μέχρι σήμερα αποτυγχάνει οικτρά.Σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη και φυσικά στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Παντού τρώει τα μούτρα της. Στο εσωτερικό τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Η οικονομία καταρρέει. Όλα αυτά δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ για το καθεστώς Ερντογάν που δεν αντέχει να παραδεχθεί ότι αποτυγχάνει. Και επιχειρεί με το Orus Reis να εκμεταλλευτεί την χλιαρή όπως ελπίζει για μία ακόμη φορά αντίδραση των Ευρωπαίων με σκοπό να πανηγυρίσει υποτίθεται μία νίκη…που όμως πάλι δεν θα έρθει.
Η κίνηση αυτή είναι ίσως η τελευταία του ζαριά! Μία από τις τελευταίες προσπάθειες να επιβιώσει πολιτικά, να περισώσει το λαβωμένο του γόητρο, σε μία τουρκική κοινωνία που παρά τα πλήρως φιμωμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αρχίζει να ξυπνά και να αναρωτιέται γιατί το εισόδημα της μειώνεται τόσο δραματικά, την ώρα που ο σουλτάνος φτιάχνει παλάτια. Ξυπνάει γιατί βλέπει αυτοί που τους κυβερνούν να μην έχουν ιδέα για τα προβλήματά του ή να είναι βουτηγμένοι στα σκάνδαλα, όπως ο γαμπρός του Ερντογάν και υπουργός Οικονομικών Μπεράτ Αλμπαϊράκ. Αυτός όμως επιλέγει να κυβερνά πάνω στο φόβο, με την ελπίδα να μείνει στην εξουσία για λίγο ακόμα. Φόβο και εθνικισμό με σκοπό να κοροϊδέψει τον λαό της Τουρκίας, αποπροσανατολίζοντάς τον από τα πραγματικά του προβλήματα, που καθημερινά πολλαπλασιάζονται.
Απέναντι του όμως έχει πλέον τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις πιο έτοιμες και πιο αποφασιστικές. Γιατί η προηγούμενη κρίση χάρισε πολύτιμες εμπειρίες και το ψυχολογικό πλεονέκτημα στα στελέχη μας. Γιατί είδαμε ότι η ποιοτική ανωτερότητα του προσωπικού μας έναντι του αντιπάλου δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την επακούμβηση, την πτήση των ελληνικών F-16 στην Κύπρο, τα υποβρύχια μας που δρούσαν ανενόχλητα ενώ βρισκόντουσαν κάτω από τη μύτη των Τούρκων ή τον τρόμο των τούρκικων υποβρυχίων που ήταν μονίμως εντοπισμένα από τα ελληνικές ανθυποβρυχιακές φρεγάτες, τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα μας; Και άλλα πολλά που θα δουν το φως της δημοσιότητας στο μέλλον…
Με αυτήν του την απεγνωσμένη κίνηση δημιουργεί όμως και ντόμινο αντιδράσεων. Αυτοί οι λίγοι που ήταν εναντίον των κυρώσεων στην Τουρκία είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι. Εμπιστεύτηκαν την δήθεν διαβεβαίωση του Τούρκου προέδρου ότι θα επιστρέψει στο δρόμο της λογικής και του διαλόγου. Το καθεστώς όμως, είναι τόσο στριμωγμένο που δεν κοιτά οικονομικές συμφωνίες και διαβεβαιώσεις, αλλά στο βωμό της εξουσίας θυσιάζει πλέον τα πάντα, χάνοντας εντελώς την αξιοπιστία του.
Πλέον, οι αυστηρές κυρώσεις στο αυταρχικό καθεστώς είναι μονόδρομος. Δυστυχώς αυτή είναι η μόνη γλώσσα που αντιλαμβάνεται. Έτσι, όπως και η προηγούμενη κρίση έληξε μόλις είδε ότι απέναντι του συγκεντρώνονταν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, έτσι και σήμερα ο μόνος τρόπος για να τα μαζέψει και να γυρίσει πίσω είναι η δυναμική απάντηση. Μια απάντηση που θα έρθει από την ενωμένη Ευρώπη, βάζοντας τέλος και σε αυτό το σήριαλ.
Η νίκη λοιπόν, που απεγνωσμένα θέλει το καθεστώς Ερντογάν δεν θα έρθει. Και αυτό είναι κάτι που θα καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Αν θέλει να ψάξει για μία νίκη που θα τον βοηθήσει να επιβιώσει, ας ψάξει αλλού. Ας πάει να κάνει το νταή σε κάποιον άλλον. Εξάλλου έχει πλέον τόσους εχθρούς που είναι πολύ εύκολο να επιλέξει κάποιον ανυποψίαστο, να τον στοχοποιήσει και να παίξει τα επικοινωνιακά παιχνίδια του. Εμείς ήμασταν και είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους λεονταρισμούς του σήμερα με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και να τον υποχρεώσουμε σε μία ακόμη αναδίπλωση χωρίς λεονταρισμούς και περιττές εντάσεις, με ψυχραιμία και κρύο αίμα. Οι «τσαμπουκάδες» δεν θα περάσουν. Έτσι απλά!
