Την πιο δύσκολη στιγμή που έχει βιώσει μέχρι σήμερα εξομολογήθηκε ο Πέτρος Τατσόπουλος στον Αιμίλιο Περδικάρη και στο περιοδικό Down Town.
Ο συγγραφέας και πολιτικός εξομολογήθηκε λεπτομερώς όλα όσα βίωσε στην περιπέτεια που είχε με την υγεία του και παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή.
Βρεθήκατε πράγματι τόσο κοντά στο τέλος;
Από ότι λένε οι ίδιοι οι γιατροί, γιατί εγώ δεν μπορούσα να έχω επίγνωση, με χώριζαν ουσιαστικά λίγα λεπτά από τον θάνατο. Και αν πήγαιναν by the book και έκαναν όλες τις εξετάσεις που θα έπρεπε να κάνουν – αγγειογραφίες, αξονικές, κλπ. – δεν υπήρχε περίπτωση να επιζήσω. Το ανεύρυσμα, η ρήξη αορτής γενικώς, χρειάζεται μεγάλη και βαριά επέμβαση. Σε μένα διήρκεσε πέντε ώρες, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που κρατάει μέχρι και 15. Το δύσκολο είναι να προλάβεις να φτάσεις στο χειρουργείο και γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη θνησιμότητα. Για μένα ήταν θέμα λεπτών και τύχης. Πολλά πράγματα που φαίνονταν ως ατυχείς συμπτώσεις αποδείχτηκε ότι ήταν ευτυχείς. Ήμουν, δηλαδή, σε έναν τηλεοπτικό σταθμό και όχι μόνος μου. Ήταν ένα ευτύχημα. Το ότι ήταν, όμως, στους Θρακομακεδόνες ήταν ατυχία, διότι έπρεπε να διασχίσω την Κηφισίας για να φτάσω στο Ιπποκράτειο, που ήταν το εφημερεύον νοσοκομείο. Εάν το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ έπαιρνε την Κηφισίας, δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσω ζωντανός. Έλα, όμως, που ο σταθμός είναι δίπλα στην εθνική οδό – και σε μέρα και ώρα που αυτή δεν ήταν μποτιλιαρισμένη.
Ήταν Τρίτη, εντεκάμισι το πρωί, και έτσι αυτομάτως μετατράπηκε σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας και ήμουν στο Ιπποκράτειο σε 20 λεπτά. Κυρίως, όμως, η τύχη μου έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Δημήτρης Λυμπεριάδης, ο γιατρός που έτυχε να εφημερεύει και να είναι επικεφαλής της χειρουργικής ομάδας. Εάν αυτός δεν έθετε βέτο ώστε να μην πάμε για εξετάσεις by the book, τότε, ίσως να πέθαινα και κανείς δεν θα ζητούσε την ευθύνη από κανέναν διότι δεν θα είχε γίνει κάτι παράτυπα. Μερικές φορές, κάποιοι άνθρωποι, και η περίπτωση του Δημήτρη είναι ακριβώς αυτή, αναλαμβάνουν προσωπικά την ευθύνη, μολονότι ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους κατηγορούσε αν δεν το έκαναν, και δίνουν μια μάχη την οποία κανένας επίσης δεν θα τους κατηγορούσε εάν την έχαναν.
Πως ζήσατε αυτή τη δύσκολη εμπειρία;
Με όλα αυτά τα κλισέ που βλέπουμε στο σινεμά – ότι τα μάτια σου γυρίζουν, ότι παίρνεις τη στάση του νεκρού. Όπως μου είπε εκ των υστέρων ο Δημήτρης, την είχα πάρει. Ήμουν έτοιμος προς αναχώρηση, είχα κόψει εισιτήριο. Και μετά τη νάρκωση που παίρνεις, επειδή είναι πολύ βαριά, με οπιούχα φάρμακα, αντιμετωπίζεις άλλους κινδύνους. Μπορεί να ξυπνήσεις με εγκεφαλική, νεφρική ή κινητική ανεπάρκεια. Ένας ακόμα κίνδυνος, που μου είπαν εκ των υστέρων, είναι ότι ξυπνάς με διάφορες ψυχώσεις πως γίνονται διάφορες συνωμοσίες και θέλουν να σε σκοτώσουν. Το έχω γράψει στα Νέα. Πίστευα ότι ένας κοντός με μια σακούλα ήθελε να με στραγγαλίσει, έλεγα διάφορα τρελά και φανταζόμουν πράγματα και ανθρώπους που δεν υπήρχαν. Ο κίνδυνος είναι ότι μπορεί να αποκτήσεις ψύχωση μόνιμη. Όλα αυτά, λοιπόν, με έκαναν να αναδιατάξω τις προτεραιότητες μου και να λέω, “Εντάξει, μη χαλάς τη ζαχαρένια σου για αυτή την λεπτομέρεια”. Συνειδητοποίησα πως η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο, εύθραυστο, και ότι, όσο σου μένει και σου δίνεται, πρέπει να τον προσέχεις.
