Πανικός, εκκλήσεις, κραυγές και οι φλόγες να καίνε. Άμορφη μάζα τα βαγόνια και οι φλόγες να καίνε λαμαρίνες και να «τρώνε» σάρκες.
Είναι τα πρώτα λεπτά, τα πρώτα δευτερόλεπτα, άνθρωποι καίγονται, άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε βαγόνια, άνθρωποι ζωντανοί δίπλα σε νεκρούς.
Οι άνθρωποι που είναι ζωντανοί φωνάζουν και όσοι έχουν φτάσει αναρωτιούνται πώς να τους βοηθήσουν. Φωτιές, μυρωδιές, κραυγές.
Ένα κοκτέιλ φρίκης σερβιρισμένο σε δόσεις που δεν σηκώνει άνθρωπος.
Μέσα στις φλόγες ζωή, άλλη μια ελπίδα, ακούστε την στιγμή: «μείνε ψύχραιμη». Μέσα στον πανικό ένα κινητό, η ανάγκη να πάρουν τηλέφωνο να ειδοποιήσουν. Να πουν «μαμά δεν έφτασα αλλά τουλάχιστον έζησα». Και δίπλα πυροσβέστες να σβήνουν φωτιές. Και να βγάζουν νεκρούς.
Η αγωνία να κορυφώνεται και τα βήματα στις ράγες να οδηγούν μακριά από την κόλαση και να πρέπει να κάνεις πίσω στα ίδια χνάρια για να βοηθήσεις όσους απέμειναν.
«Στο βαγόνι 2 ήμουνα, ακούμε ένα δυνατό ήχο νιώθουμε να χοροπηδάει όλο το βαγόνι και κοιταζόμαστε με το φίλο μου καταλαβαίνουμε τι πάει να γίνει και απλώς κρατιόμαστε».
Μαζεύονται στην σήραγγα, τα ρούχα καψαλισμένα, τα βαγόνια πίσω σκοτεινά και ο εφιάλτης να τους ακουμπάει ακόμα.
«Μπαμ, μπαμ , μπαμ και με πήγε κάτω από ένα τραπεζάκι, αλλά είχε ανθρώπους που τιναζόντουσαν πέρα δώθε», περιέγραψε διασωθέντας.
Ζωντανός ο εφιάλτης, η εικόνα με την φωτιά έχει αποτυπωθεί στα κινητά και στο μυαλό τους, η βαριά ανάσα, ο τρόμος.
Όσοι αντέχουν να μιλήσουν με τα σημάδια από τα γυαλιά και τα αίματα ακόμα εμφανή συγκλονίζουν.
«Κατεβήκαμε κάτω είχε πιάσει φωτιά δίπλα μας και είδε το παιδί μία τρύπα καταφέραμε να βγούμε όλοι».
«Ήταν δύο μέτρα ύψος από εκεί που πηδήξαμε και από κάτω είχε σίδερα σπασμένα αλλά και τι να κάνεις».
«Ήταν άτομα που ήταν εγκλωβισμένα σε βαγόνια που ήτανε κυριολεκτικά στον αέρα και δεν είχε πρόσβαση κανείς εκεί πέρα δεν ξέρω τι έγινε στα βαγόνια μέχρι πολύ πολύ αργότερα».
Στο Live News μίλησαν όσοι είναι οι πρωταγωνιστές του δράματος σήμερα. Για αυτούς το ταξίδι στον χρόνο σταμάτησε στην μοιραία νύχτα.
Στον τόπο της τραγωδίας η νύχτα προχωρά. Και όσο το πρωί πλησιάζει οι κραυγές «σβήνουν» και ακούγονται μόνο τα μηχανήματα. Και οι ανταποκριτές στα κανάλια.
Το πρωί η σιωπή θα σκεπάσει τα πάντα, η κραυγή βουβή, ο πόνος αβάσταχτος, η ανάγκη για δικαίωση επιτακτική.