Ένα χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την τραγωδία στα Τέμπη και οι μαρτυρίες συνεχίζουν να σοκάρουν.
Ήταν ένας χρόνος πριν, Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου, όπου μια σφοδρή σύγκρουση δυο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη στοίχησε τη ζωή σε 57 ανθρώπους. Η Ανθή Βούλγαρη και η κάμερα του «MEGA» βρέθηκε στο σημείο μηδέν με το ντοκιμαντέρ #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ και μίλησε με συγγενείς θυμάτων και τραυματίες.
Πιο συγκεκριμένα, συγγενείς και φίλοι των θυμάτων συγκλονίζουν με τις περιγραφές τους, δείχνοντας έτσι πως ο χρόνος σταμάτησε και για εκείνους στις 23:22 εκείνης της ημέρας.
Από την άλλη, οι επιβάτες, όπως αποδεικνύεται από τα μηνύματα που έστελναν στους συγγενείς τους, μαρτυρούσαν τον προβληματισμό τους, και ίσως κάποιο προαίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. «Μαμά θα αργήσω, κοιμήσου. Μαμά δύσκολη νύχτα», είναι τα τελευταία τους λόγια, μηνύματα που δεν έχουν σβηστεί από τα κινητά των συγγενών.
Ένα από τα θύματα, ο Δημήτρης Οίκου, έστελνε μηνύματα στην αδερφή του και τής εξέφρασε τον προβληματισμό του.
«Συνήθως δεν μιλούσαμε συνέχεια αλλά εκείνη την ώρα ανταλλάξαμε πολλά μηνύματα. Μου είπε πως παραλίγο να γίνει δυστύχημα στο Παλαιοφάρσαλο και πως από “θαύμα” δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Τρομερά μηνύματα αν τα ακούσεις», είπε η αδερφή του στην Ανθή Βούλγαρη.
Η περιγραφή του Δημήτρη στο ηχητικό μήνυμα σοκάρει, καθώς ο ίδιος δεν γνωρίζει το τραγικό παιχνίδι της μοίρας.
«Δεν πρέπει να πεθάνω»
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη περιέγραψε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην Ανθή Βούλγαρη την στιγμή της σύγκρουσης φέρνοντας στο μυαλό της, τις σκέψεις που είχε και τη τραγωδία που έζησε.
«Έγινε η σύγκρουση και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» ανέφερε.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πως θα αντιδράσει η οικογένεια μου αν το μάθει. Είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι το ένστικτο επιβίωσης. Σε κάποιους που μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάστασης ή να καούμε ή να σκοτωθούμε ακαριαία, έπρεπε να επιβιώσουμε.
Σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα» συμπλήρωσε.
