Ένα χρόνο μετά, οι μαρτυρίες για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ανατριχιάζουν…
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα, Τετάρτη 28/2, από την τραγωδία στα Τέμπη, που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους. Το ρολόι έδειχνε 23:22 όταν ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος και σημειώθηκε η σφοδρή σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών.
Ο χρόνος για 57 άτομα και τους συγγενείς τους σταμάτησε και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνη τη μαύρη ημέρα.
«Μαμά, θα αργήσω, κοιμήσου. Μαμά, δύσκολη νύχτα».
Μηνύματα που δεν έχουν σβηστεί από τα κινητά των συγγενών. Είναι τα τελευταία τους λόγια, λόγια με βαθύ συμβολισμό.
Είναι μηνύματα που δύσκολα θα σβηστούν, και που με νύχια και με δόντια θα κρατηθούν στη μνήμη των κινητών τηλεφώνων των συγγενών. Είναι η απόδειξη της τραγωδίας, είναι τα τελευταία τους λόγια.
Τα νέα για κάποιους είναι καλά, βγήκαν ζωντανοί. Το ίδιο δεν ισχύει όμως για 57 ανθρώπους, που βρήκαν τραγικό θάνατο στις πυρακτωμένες λαμαρίνες μετά τo σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Η Ανθή Βούλγαρη και η κάμερα του Mega βρέθηκε στο σημείο μηδέν, στο ντοκιμαντέρ #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ, και μίλησε με συγγενείς θυμάτων και τραυματίες.
Οι περιγραφές ανατριχιάζουν, με τον ανθρώπινο νου να μην μπορεί να μπει στη διαδικασία να συλλάβει και να συνειδητοποιήσει αυτό που βίωσαν εκείνη τη νύχτα.
Οι επιβάτες, όπως αποδεικνύεται από τα μηνύματα που έστελναν στους συγγενείς τους, μαρτυρούσαν τον προβληματισμό τους, και ίσως κάποιο προαίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ένα από τα θύματα, ο Δημήτρης Οίκου, έστελνε μηνύματα στην αδερφή του και της εξέφρασε τον προβληματισμό του.
«Συνήθως δεν μιλούσαμε συνέχεια, αλλά εκείνη την ώρα ανταλλάξαμε πολλά μηνύματα. Μου είπε πως παραλίγο να γίνει δυστύχημα στο Παλαιοφάρσαλο και πως από “θαύμα” δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Τρομερά μηνύματα αν τα ακούσεις«, είπε η αδερφή του στην Ανθή Βούλγαρη.
Η περιγραφή του Δημήτρη στο ηχητικό μήνυμα σοκάρει, καθώς ο ίδιος δεν γνωρίζει το τραγικό παιχνίδι της μοίρας.
«Είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”»
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη περιέγραψε στην Ανθή Βούλγαρη τη στιγμή της σύγκρουσης.
«Έγινε η σύγκρουση και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου», ανέφερε.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η οικογένειά μου, αν το μάθει. Είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω, αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι το ένστικτο επιβίωσης. Σε κάποιους που μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση, έπρεπε να επιβιώσουμε.
Σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα, βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα», συμπλήρωσε.
