Τέμπη: Συγκλονίζει ο πατέρας του μηχανοδηγού – «Όταν το τηλέφωνο ήταν νεκρό, είπα ότι δεν ζει ο γιος μου»

Ο πατέρας του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας, του Σπύρου Βούλγαρη σε δηλώσεις του στην ΕΡΤ ανέφερε την τελευταία συνομιλία που είχε με τον αδικοχαμένο γιο του.

«Ήμασταν όλοι στο Λιανοκλάδι για το τριήμερο γιατί ο γιος μου είχε ρεπό. Την Τρίτη το πρωί μετά την Καθάρα Δευτέρα μου λέει “θα με κατεβάσεις στο σταθμό γιατί 11 περνάει το τρένο για Θεσσαλονίκη, να πάω να ξεκουραστώ;” γιατί στις 9 το βράδυ είχε τακτικό δρομολόγιο» είπε αρχικά ο Παναγιώτης Βούλγαρης.

Όπως σχολίασε στην ΕΡΤ, «αυτό που του είπα είναι “πάρε μας μόνο ένα τηλέφωνο όταν ξεκινήσεις από Θεσσαλονίκη ότι έφυγες καλά”. Τον πήρα 20:50 και του λέω “έλα ρε μεγάλε, θα φύγεις κανονικά ή έχεις καθυστέρηση;” και αυτός μου απάντησε “μπαμπά επειδή με βρίσκεις να τρέχω να υπογράψω κάτι χαρτιά, σε παίρνω σε δύο λεπτά” όπως και έκανε».

«Τότε εγώ του είπα “καλό ταξίδι και αν μπορείς ενδιάμεσα στείλε μου ένα μήνυμα στο κινητό”» ήταν η τελευταία φράση που είπε στο παιδί του ο κ. Βούλγαρης.

Πώς έμαθε για την τραγωδία

Για τη δραματική στιγμή που έμαθε για το δυστύχημα με τη σύγκρουση τρένων στα Τέμπη στο οποίο έχασε τη ζωή του ο γιος του είπε:

«Εμείς με τη σύζυγό ήμασταν στην Αθήνα στο σπίτι, χαζεύαμε στην τηλεόραση και κάπου στη 1 τα ξημερώματα ακούω από την κρεβατοκάμαρα “Παναγιά μου, το παιδί μου”. Έτρεξα και ρώτησα τη σύζυγο “τι έγινε;” και μου είπε ότι έγινε η σύγκρουση».

«Τότε πήρα αμέσως στο κινητό του γιου μου και αφού άκουσα ότι το τηλέφωνο ήταν νεκρό και δεν απαντάει κατάλαβα ότι ο γιος μου δεν υπήρχε στη ζωή και δεν ήξερα τι θα μείνει από αυτόν» κατέληξε στην περιγραφή του πώς έζησε το μοιραίο βράδυ.

Ο κ. Βούλγαρης αναφέρθηκε, επίσης, στα λάθη του σταθμάρχη αλλά και του μηχανοδηγού της επιβατικής αμαξοστοιχίας λέγοντας, πάντως, ότι «δεν καταδικάζω κανένα, τα έχει αναλάβει η δικαιοσύνη αυτά».

Ανέφερε, τέλος, ότι ο ίδιος εργαζόταν ως ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας στην Πολεμικής Αεροπορία και όπως είπε «πάντα ξεκινούσα κάνοντας τον σταυρό μου και έλεγα “δώσε Θεέ μου να μην κάνω κανένα λάθος και προκαλέσω κάποιον θάνατο”».

-Ad-