Ο φετινός Αύγουστος διέψευσε κατηγορηματικά την περιβόητη θεωρία ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.
Η κλιμάκωση της κρίσης με τους Τούρκους, η επέλαση του κορωνοϊού, που ξεπέρασε τα 20 εκατομμύρια καταγεγραμμένα συμπτώματα σε όλον τον πλανήτη, η τραγωδία στον Λίβανο, οι έντονες βροχοπτώσεις μέσα στον Αύγουστο, που δυστυχώς κόστισαν τη ζωή σε συμπολίτες μας στην Εύβοια, η μεγάλη συζήτηση για το πλάνο Πισσαρίδη, η αλά Παπαθεμελή απαγόρευση διασκέδασης μετά τις 12 το βράδυ σε μαγαζιά σε 15, κυρίως, τουριστικά μέρη της Ελλάδος, η μεγάλη μεταγραφή του Κώστα Τσιμίκα στην πρωταθλήτρια Αγγλίας και Ευρώπης Λίβερπουλ αντί πολύ μεγάλου ποσού, ο τελικός του Champions League στα τέλη του μήνα χωρίς θεατές, είναι μερικές από τις πολλές ειδήσεις του φετινού Αυγούστου. Καθένας από εμάς λοιπόν βιώνει τη δική του ανασφάλεια. Ανάλογα με τον χαρακτήρα του, τις αντιστάσεις του, την ηλικία του, τα βιώματά του, την πληροφόρησή του, αλλά και την κοινή λογική. Οι ανασφάλειες αφορούν την υγεία μας -βλέπετε, ο κορωνοϊός αποδεικνύεται πολύ σκληρός παίκτης-, την οικονομία μας, την πρόοδο των παιδιών μας, αλλά και το μέλλον της Ελλάδας μας που σε πείσμα των καιρών αντιστέκεται, το πολεμάει και παρά τα 10 συναπτά έτη κρίσης προσπαθεί.
Προσωπικά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Ολοι μαζί αλλά και καθένας ατομικά. Φυσικά το να τα καταφέρουμε απαιτεί πρόγραμμα, αφοσίωση, θυσίες -πόσες ακόμα άραγε- αλλά και κάποιες αρχές. Παρατηρώ στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, με μεγάλη έκπληξη αλλά και θυμό, πόσες φορές πόσο πολλοί άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν ή χρησιμοποιούν λάθος τις μάσκες προστασίας από τον κορωνοϊό, αλλά και τις γενικές οδηγίες των ειδικών. Βλέπω φωτογραφίες από μπαρ γεμάτα κόσμο, βλέπω πλοία με επιβάτες ο ένας -πολύ- δίπλα στον άλλον. Πρέπει να αποβάλουμε όλοι μας τον ωχαδερφισμό που είναι μια στάση αδιαφορίας και ίσως είναι το ξαδελφάκι τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Αναρωτιέμαι ξανά ποια είναι η αιτία του ωχαδερφισμού. Αλλοι λένε ότι φταίει η παιδεία μας. Αλλοι, η έλλειψη εφαρμογής των νόμων. Αλλοι θα ισχυριστούν ότι πρεσβεύει μια αντισυμβατική συμπεριφορά ενάντια στις νόρμες και στην κοινωνική καταπίεση. Προσωπικά εκνευρίζομαι με τέτοιες συμπεριφορές. Θεωρώ ότι μια τέτοια συμπεριφορά δείχνει, αν μη τι άλλο, έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπό μας.
Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα τη δύναμη που έρχεται από μέσα μας, ταυτόχρονα δε χρειαζόμαστε από τους πολιτικούς -οικονομικούς- ανθρώπους του πνεύματος ένα όραμα για τη χώρα αλλά και έναν οδικό χάρτη για το πώς θα τα καταφέρουμε. Με λίγα λόγια, πρέπει να εξηγηθεί με απλή γλώσσα τι σημαίνει αυτό για τον καθένα. Διάβασα το σύνολο του Σχεδίου Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία, όπου αναφέρεται ως κεντρικός στόχος κατά την επόμενη δεκαετία η συστηματική αύξηση του κατά κεφαλήν πραγματικού εισοδήματος, ώστε αυτό να συγκλίνει σταδιακά με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Επιπλέον στόχος είναι αυτό να συμβεί χωρίς αποκλεισμούς, δηλαδή με ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, κυρίως μέσω της κοινωνικής κινητικότητας και της αναβάθμισης των ευκαιριών για τα περισσότερο αδύναμα νοικοκυριά. Θα περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τους στόχους ανά έτος, τα key performance indicators και, πάνω απ’ όλα, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα για τον πολίτη που περιμένει να δει το φως στο τούνελ. Τι σημαίνει αυτό στην ευκαιρία για δουλειά, πόσο θα μειωθεί η ανεργία, πότε θα επιστρέψουν επιτέλους τα καλά και άξια μυαλά της χώρας, τι σημαίνει αυτό στο εισόδημά του. Είμαι σίγουρος ότι ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο θα επικοινωνήσει με τους συμπολίτες μας αναλύοντας τις σημαντικότατες ευκαιρίες του προγράμματος, αλλά και το τι θα πετύχουμε ως χώρα υλοποιώντας δράσεις και αλλάζοντας την Ελλάδα.
Είμαι αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρουμε γιατί κάθε μέρα βλέπω και συναντώ μικρούς -μεγάλους- ήρωες. Με αξίες και συμπεριφορές όπως ο προγραμματισμός και η υλοποίηση, η σιωπή, η σεμνότητα, η διακριτικότητα, η συμπόνια, το καθήκον, η ανάληψη ευθύνης, η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη, το χαμόγελο. Ανθρώπους που τα καταφέρνουν παρότι έχουν 4 παιδιά και μισθό μόλις 600 ευρώ μεικτά τον μήνα. Ανθρώπους που εργάζονται -και όχι δουλεύουν- σε 3 εργασίες. Ανθρώπους που δεν θυσιάζουν την ποιότητα, ανθρώπους υπερήφανους για τις δυνατότητές τους, που βλέπουν το ποτήρι πάντα μισογεμάτο και εξάγουν τεχνογνωσία, προϊόντα της ελληνικής γης, υπηρεσίες σε όλον τον κόσμο διαφημίζοντας έτσι τις μεγάλες δυνατότητες επιχειρηματικότητας των Ελλήνων. Βλέπω επιχειρηματίες με όραμα, θέληση, επιμονή και καλώς εννοούμενη τρέλα που επενδύουν και που εμπιστεύονται Ελληνες μάνατζερ. Βλέπω επίσης μια κυβέρνηση που έχει να αντιμετωπίσει τόσα πολλά, τόσα μαζεμένα μεγάλα θέματα. Και μπορεί να αλλάζει τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης πάντα για το καλό του πολίτη.
Δεν ονειροπολώ. Ξέρω ότι ο δρόμος είναι πολύ ανηφορικός. Χρειαζόμαστε ως κοινωνία να αναδείξουμε αξίες διαχρονικές όπως η εντιμότητα, ο σεβασμός, η ισότητα. Να έχουμε επιμονή ώστε οι πρώτες δυσκολίες να μη μας κάνουν να ξεχάσουμε το όραμά μας αλλά και υπομονή. Σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα, οι στέρεες βάσεις θέλουν χρόνο. Με πίστη στο αποτέλεσμα. Εάν το πιστέψουμε, γίνεται. Με εμπιστοσύνη στη χώρα μας και στους Ελληνες. Χωρίς γκρίνιες και μικρές σκέψεις. Με πειθαρχία. Μόνο η πειθαρχία μπορεί να βοηθήσει σε ένα άναρχο και απρόβλεπτο περιβάλλον. Με τσαγανό. Να μη φοβόμαστε τίποτα παρά μόνο τον κακό μας εαυτό.
Δεν ονειροπολώ. Ξέρω ότι ο δρόμος είναι πολύ ανηφορικός και η ζωή είναι ένας μαραθώνιος. Ρώτησα έναν φίλο μαραθωνοδρόμο που έχει τρέξει 15 μαραθώνιους ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας. Μου απάντησε: τα χιλιόμετρα 21-30. Γρήγορα μου διευκρίνισε ότι αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. Πρώτον, γιατί η διαδρομή αυτή έχει πολλές ανηφόρες και, δεύτερον, γιατί έχεις ήδη καλύψει τα πρώτα 21 χιλιόμετρα, δηλαδή τον μισό στόχο, και αισθάνεσαι λίγο πιο χαλαρός. Τα δε τελευταία 11 χιλιόμετρα είναι πολλές ώρες σε μια περίπου ευθεία διαδρομή.
Σκέφτηκα ότι τώρα ως χώρα είμαστε στο 20ό χιλιόμετρο. Μας περιμένουν οι ανηφόρες και, όπως στην προπόνηση ή και στον αγώνα, το μέγεθος της δυσκολίας ή του πόνου εξαρτάται από την προσπάθεια που καταβάλλουμε.
Ας σκεφτούμε τη στιγμή που θα τερματίζουμε νικητές στο Παναθηναϊκό Στάδιο έχοντας ξεπεράσει τον εαυτό μας. Οπου η ψυχή μας θα έχει κερδίσει το σώμα. Μεμιάς η κούραση και οι θυσίες θα εξαφανιστούν.
Πηγή: «Πρώτο Θέμα»
