Οι μαζικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης αποτέλεσαν αφορμή ο διευθυντής του Le Point, Étienne Gernelle να αναφερθεί στην περίοδο διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, λέγοντας πως «εάν η Ελλάδα μπορεί για φέτος να ανακοινώνει πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα (πριν από την επιβάρυνση του χρέους), το χρωστάει πρωτίστως σε αυτόν».
Στο άρθρο του, που φέρει τον τίτλο «Υπάρχει ένας Τσίπρας να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία;», παραλληλίζει την τρέχουσα προσπάθεια μεταρρύθμισης στη χωρα και, κυρίως, την άνοδο του ορίου συνταξιοδότησης στα 64 έτη με την πολιτική που ακολούθησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του.
Παράλληλα, δίνει παραδείγματα και από τις πολιτκές που ακολουθήθηκαν από τους σοσιαλδημοκράτες στην Πορτογαλία και την Ισπανία.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Θα έπρεπε να κοροϊδεύουμε τον Olivier Dussopt; Ο υπουργός Εργασίας έγινε αποδέκτης μεγάλου σαρκασμού επειδή δήλωσε, στη Le Parisien, ότι η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που υπερασπίζεται είναι «αριστερή». Το παράδοξο είναι ότι οι επικριτές του έχουν πιθανώς έναν καλό λόγο να τον κοροϊδεύουν, μόνο δεν είναι απαραίτητα αυτός που ισχυρίζονται.
Γιατί μια γρήγορη επισκόπηση μας διδάσκει ότι μια πραγματική αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε αυξήσει τη νόμιμη ηλικία… πέρα από τα 65! Φυσικά, έχουμε κατά νου τα παραδείγματα των Πορτογάλων και Ισπανών Σοσιαλιστών Πρωθυπουργών, José Socrates και José Luis Rodriguez Zapatero, των οποίων τα μέτρα, το 2007 και το 2011, έφεραν σταδιακά το όριο συνταξιοδότησης στα 66 έτη και 4 μήνες για τον πρώτο, και 67 για το δεύτερο (το 2027). Είναι επίσης γνωστό ότι στη Γερμανία ο στόχος των 67 καθορίστηκε το 2007 με την ενεργό υποστήριξη του SPD.
«Κοινωνικοί προδότες» ή υπεύθυνοι; Κάποιοι θα ανταπαντήσουν ότι όλα αυτά είναι έργο φρικτών σοσιαλδημοκρατών, ακόμη και «κοινωνικών προδοτών», όπως έλεγε ο Λένιν. Τι γίνεται όμως με την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα; Ο πρώην Έλληνας Πρωθυπουργός, του οποίου το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατατάσσεται στα αριστερά της αριστεράς, αύξησε τη νόμιμη ηλικία συνταξιοδότησης, καθορίζοντάς την, ανάλογα με τα χρόνια καταβολής εισφορών, μεταξύ 62 και… 67 έτη!
Η ιστορία του Τσίπρα αξίζει ιδιαίτερης προσοχής: αφού κυμάτισε κόκκινες σημαίες για να διαπραγματευτεί την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αναδείχθηκε μεγάλος μεταρρυθμιστής. Εάν η Ελλάδα μπορεί για φέτος να ανακοινώνει πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα (πριν από την επιβάρυνση του χρέους), το χρωστάει πρωτίστως σε αυτόν. Μια επίδοση που, παρεμπιπτόντως, ξεπερνά σε μεγάλο βαθμό τη Γαλλία.
Ο δημοσιογράφος αναφέρει στη συνέχεια αποσπάσματα από δηλώσεις του Έλληνα πρώην πρωθυπουργού στο περιοδικό το 2018: «Βρισκόμουν σε ένα μόνιμο δίλημμα μεταξύ της προστασίας των πιο αδύναμων και της πραγματικότητας των δημοσίων λογαριασμών μας. Αυτό όμως που με οδήγησε μέχρι το τέλος ήταν ο φόβος ενός Grexit. Ήταν σίγουρη καταστροφή για τους πιο αδύναμους». Ναι, πράγματι, η χρεοκοπία του κράτους βλάπτει πρώτα από όλα αυτούς που εξαρτώνται περισσότερο από αυτό, δηλαδή τους φτωχούς…
«Όταν είσαι της αριστεράς, συνέχιζε ο Τσίπρας, πρέπει να προετοιμαστείς για την εξουσία με ένα πρόγραμμα υπέρ των πιο αδύναμων. Γνωρίζοντας ότι μερικές φορές θα χρειαστεί να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Επέλεξα να προετοιμάσω τον εαυτό μου να αναλάβω τις ευθύνες, όχι απλώς να είμαι χαρούμενος στην επαναστατική μου στάση». Αυτή η τελευταία φράση απευθυνόταν ανοιχτά στον Jean-Luc Mélenchon, ο οποίος, ενοχλημένος, του είχε απαντήσει κοφτά. Προφανώς, είναι ενοχλητικό, μια υπεύθυνη αριστερά…
Ένοχη ξενοιασιά. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότερες από αυτές τις αριστερές κυβερνήσεις πραγματοποίησαν μεταρρυθμίσεις σε περιόδους κρίσης: οξεία για την Ισπανία, την Πορτογαλία και ιδιαίτερα την Ελλάδα, με τη βάναυση πίεση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Λανθάνουσα για τη Γερμανία, υπό το φόβο υποβάθμισης. Η Γαλλία βρίσκεται –προς το παρόν– στη δεύτερη περίπτωση, ακόμα κι αν, με χρέος 3.000 δισ. ευρώ σε περίοδο ανόδου των επιτοκίων, δεν αρμόζει η ξενοιασιά.
Εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Γιατί η γαλλική κυβέρνηση δεν λέει με ειλικρίνεια ότι θα έχει άσχημη κατάληξη να βγάζουμε το μήνα στηριζόμενοι σε αυτά τα οικονομικά; Γιατί να μην παραδεχτούμε ότι έχουμε τις υψηλότερες δημόσιες δαπάνες στην Ευρώπη (ακόμη και στον ΟΟΣΑ!) και ότι, μεταξύ αυτών, η σημαντικότερη διαφορά με τον μέσο όρο της ευρωζώνης αφορά στις συντάξεις;
Υπάρχει πραγματική αριστερά για να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία;, καταλήγει, μεταξύ άλλων, το άρθρο.
