Θεωρείται ο δράστης ενός από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έγιναν στην Ελλάδα, και το όνομά του έγινε συνώνυμο με τη λέξη κτήνος. Τα στοιχεία πολλά. Και τα ερωτηματικά επίσης. Ήταν τελικά ένοχος ο Μανώλης Δουρής;
από τη Μυρτώ Τζώρτζου
Υπόθεση Δουρή: 31 Δεκεμβρίου 1993, Ερμιόνη, Αργολίδα. Το βράδυ της παραμονής ο 6χρονος Νίκος, γιος του ελαιοχρωματιστής Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή, αργεί να επιστρέψει στο σπίτι. Η οικογένειά του ανησυχεί και αρχίζει να τον ψάχνει. Παράλληλα ξεκινάει να ψάχνει τόσο η αστυνομία όσο και οι τοπική κοινωνία. Αυτός που βρίσκει το νεκρό παιδάκι είναι ο πατέρας του, συνοδευόμενος από έναν από τους μεγαλύτερους γιους του. Το πτώμα του αγοριού είναι κρυμμένο στο μαντρότοιχο μιας αλάνας, κοντά στο σπίτι της οικογένειας.
Ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης αναφέρει στο πόρισμά του ότι το παιδί πέθανε από ασφυξία, καθώς ο δράστης του είχε κλείσει τη μύτη και το στόμα, αφού πρώτα το είχε βιάσει.
Ο μικρός είχε πάει στο γήπεδο και έπαιζε με άλλα παιδάκια. Γύρω στις 6:00 το απόγευμα επέστρεψε σπίτι, μαζί με έναν συνομήλικο εξάδελφό του, που ήταν και ο τελευταίος άνθρωπος που τον είδε. Επιστρέφοντας στο προαύλιο ο πατέρας τον συναντάει και τον ρωτάει πού ήταν και γιατί είχε αργήσει να γυρίσει σπίτι. Ο μικρός απαντάει στο γήπεδο.
Ο Δουρής το χτυπάει, με τη βία το οδηγεί σε μια μικρή αποθήκη, στο προαύλιο του σπιτιού. Το βάζει πάνω σε έναν πάγκο, και το βιάζει.
Στη συνέχεια του φράζει το στόμα και τη μύτη με τα χέρια για να μη φωνάζει. Ο μικρός πεθαίνει. Λίγη ώρα μετά βγαίνει και πηγαίνει στην αποθήκη. Ντύνει το μικρό και το μεταφέρει στο σημείο που βρέθηκε.
Η κοινή γνώμη σοκάρεται. Όσο και σκληρός να είσαι με κάτι τέτοιο διαλύεσαι. Δεν μπορείς να το φανταστείς. Δεν θες να έχει γίνει. Και όμως, είχε γίνει.
Ο Δουρής αρχικά παραδέχεται το φόνο προσπαθώντας να δικαιολογηθεί. «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε. «Είμαι μεγάλο κτήνος, αφού κατάφεραν τα χέρια μου, με απάνθρωπο τρόπο, να κάνουν αυτό που έκαναν. Για μένα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε σωτηρία ούτε λύπηση, μόνο βασανισμός μέχρι να πεθάνω», λέει στις αρχές.
Λίγες μέρες μετά την κηδεία του Νίκου, ο πατέρας του αρνείται όσα είπε στην πρώτη κατάθεση και δηλώνει αθώος. Μάλιστα, κατηγορεί τη γυναίκα του: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο». Παρά τις νέες δηλώσεις του, όμως, ο Δουρής κρίνεται προφυλακιστέος μετά από κοινή απόφαση
Kανένας δικηγόρος δεν θέλει να αναλάβει συνήγορος υπεράσπισης και το κράτος διορίζει τον Βασίλη Καρύδη, ο οποίος στην πορεία έχει αμφιβολίες για την ενοχή του Δουρή και πιστεύει ότι ο κατηγορούμενος για κάποιο λόγο που δεν θέλει να αποκαλύψει ανέλαβε την ευθύνη του εγκλήματος.
«Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος», είχε δηλώσει ο καθηγητής εγκληματολογίας και μετέπειτα υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γιάννης Πανούσης σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία.
Υπόθεση Δουρη – Η δίκη
Η δίκη του Μανώλη Δουρή ξεκίνησε στο Κακουργιοδικείο Κορίνθου, με τον κατηγορούμενο να δηλώνει αθώος!
23 Νοεμβρίου 1994. κρίνεται ένοχος. Καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια και σε κάθειρξη 20 ετών για βιασμό.
Το κλίμα είναι τόσο βαρύ εναντίον του, που οι Αρχές αναγκάζονται να τον μετακινούν συνέχεια. Μέσα σε δύο χρόνια ο Δουρής αλλάζει τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα.
Στις 24 Φεβρουαρίου του 1996, σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του, ο Μανώλης Δουρής δίνει τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί του στις φυλακές της Τρίπολης. Οι φύλακες τον βρίσκουν κρεμασμένο με το καλώδιο της τηλεόρασης.
