Και όμως, υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο από τον κορονοϊό. Το να περάσει η κρίση που προκάλεσε, χωρίς να έχουμε πάρει κανένα μάθημα, χωρίς να έχουμε καταλάβει (και πάλι) ούτε τα προφανή.
Εδώ και μέρες «φοράμε πρόσωπα μισά, φοράμε χέρια πλαστικά».
Για πρώτη φορά, το βλέπουμε τόσο καθαρά: «Όλα εξισώνονται, παράγκες και παλάτια». Η κοινωνική τάξη δεν εξασφαλίζει ανοσία. Την ώρα της υγειονομικής κρίσης, τα πλούτη δεν εξασφαλίζουν πλεονέκτημα. Όσα δισεκατομμύρια και να μετράνε στους λογαριασμούς τους οι ζάμπλουτοι, το βράδυ δεν μπορούν να βγουν έξω. Όπως ακριβώς δεν μπορεί να βγει ούτε ο πιο χαμηλόμισθος εργαζόμενος στα εργοστάσιά τους. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται τόσο λιανά «το πόσο ίδιοι είμαστε σε τούτο τον πλανήτη». Αν έκανε κάτι καλό αυτή η κρίση, είναι που μας θύμισε την ουσία. Για όποιον θέλει, βέβαια, να τη θυμηθεί…
Μέρες προστίμων, μέρες φαρμάκων, μέρες καρμπόν.
Είτε ζεις στην Ευρώπη, είτε στην Αμερική, ακολουθείς τους ίδιους κανόνες, υπακούς στις ίδιες εντολές. Ο εχθρός είναι αόρατος, μα τα όπλα του τόσο ορατά σε όλους: Καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, στέρηση δικαιωμάτων, αναστολή της ζωής. Ο λόγος; Για να μην έρχονται σε επαφή οι νοσούντες με τους υγιείς. Ας συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν, έστω και τώρα την αξία του να είναι υγιής ο διπλανός μας. Όχι μόνον ο εαυτός μας, αυτό δεν αρκεί. Ας καταλάβουμε έστω και τώρα το πόσο σημαντικό είναι να στηρίξουμε ένα δημόσιο σύστημα Υγείας για όλους. Ας συνειδητοποιήσουν οι κυβερνήσεις έστω και τώρα ότι το ποσοστό χρέους προς το ΑΕΠ, όσο σημαντικό κι αν είναι, υστερεί σε αξία μπροστά στην ανθρώπινη ζωή.
Μέρες νεκρές, πάγωσε ο χρόνος.
Ένας ιός ήταν αρκετός για να κλείσει στα σπίτια τους δισεκατομμύρια πολίτες, να γκρεμίσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, να βγάλει από την πρίζα την παγκόσμια μηχανή και να αποδείξει ότι η παγκοσμιοποίηση, που μετέτρεψε τις χώρες σε γειτονιές του κόσμου, πέρα από τα χιλιάδες καλά που προσέφερε στον άνθρωπο, δημιούργησε και μια τεράστια ανάγκη, που δυστυχώς παραβλέψαμε. Την ανάγκη της παγκόσμιας αλληλεγγύης. Να, κάτι που θα πρέπει να καταλάβουμε πάση θυσία: Ότι η παγκόσμια αλληλεγγύη είναι πλέον ανάγκη.
Όπως είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε και την έννοια της παγκόσμιας ευθύνης. Πληγώθηκε η Κίνα, πληγώθηκαν και όλες οι χώρες που συνεργάζονται με την Κίνα. Οι μεγαλύτερες, δηλαδή. Και μετά όλες οι άλλες χώρες που συνεργάζονται με αυτές που συνεργάζονται με την Κίνα. Ο κύκλος είναι κλειστός και πεπερασμένος, δεν γίνεται να ξεφύγεις. Μπορείς όμως να τον εκμεταλλευθείς, για να προστατευθείς.
Για μέρες βλέπαμε το τι συμβαίνει στην Κίνα και φυσικά όλοι οι ειδικοί μπορούσαν να προβλέψουν ότι ήταν απλά θέμα χρόνου να έρθει ο κορονοϊός και στην Ευρώπη. Όμως, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν τολμούσε να πάρει πρώτη μέτρα αποκλεισμού. Γιατί καμία δεν τολμούσε να πληγώσει την οικονομία της, πριν μετρηθούν οι πρώτοι νεκροί, μιας και ήξερε ότι αφενός το πολιτικό κόστος για αυτήν θα ήταν τεράστιο, αφετέρου θα έχανε στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό. Η καθυστέρηση και ο δισταγμός, όμως, κόστισαν σε ανθρώπινες ζωές.
Έτυχε να συμβεί πρώτα στην Ιταλία. Και τότε ενεργοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά των υπολοίπων, γιατί πλέον είχαν έναν «μπαμπούλα» να δείχνουν. «Για να μη γίνουμε σαν την Ιταλία». Παρότι ήταν μαθηματικά βέβαιο από καιρό ότι θα ερχόταν ο κορονοϊός, καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να του κλείσει την πόρτα (όπως προσπαθούμε να κάνουμε τώρα), πριν γίνει η «πρώτη ζημιά». Μόνο που όταν έγινε η «πρώτη ζημιά», ήταν ήδη πολύ αργά. Κάτι που θα αποφεύγαμε, αν οι κυβερνήσεις των κρατών ήξεραν ότι την επόμενη μέρα θα βρουν στήριξη και αλληλεγγύη από την παγκόσμια κοινότητα και δεν θα τις έστελναν σε νέα μνημόνια, επειδή θέλησαν να προστατεύσουν τους πολίτες τους.
Όλες αυτές τις σκέψεις που έφερε στο μυαλό το υπέροχο τραγούδι του Δημήτρη Καρρά «Μέρες Καρμπόν». Μπορεί βέβαια ο ίδιος να μην είχε ακριβώς αυτά στο μυαλό του. Όμως, αυτή είναι η ζωντάνια και η ομορφιά της τέχνης, έτσι δεν είναι;
Ακούστε το εδώ. Καλό ταξίδι στις σκέψεις σας