Το μικρόβιο της πολιτικής μπήκε στο αίμα του όταν ήταν πολύ μικρός, “με την έννοια ενός ονείρου ή της προσπάθειας που έκανα τότε εγώ ως μικρό παιδί να φτάσω τα βήματα του αδερφού και της αδερφής μου που ήταν μεγαλύτεροι”, ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” σε μια συνέντευξη για την προσωπική και πολιτική διαδρομή του.
Μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια, κατά το πρώτο μέρος της εκπομπής, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και τέως πρωθυπουργός ανέφερε ότι ήταν το τρίτο παιδί μιας μεσαίας οικογένειας με πολλά χρόνια διαφοράς από τα άλλα αδέρφια του. Ανέφερε ότι η μεγάλη διαφορά ηλικίας με τα αδέρφια του και το περιβάλλον του έδωσε τη δυνατότητα να ασχοληθεί με πράγματα με τα οποία άλλοι συνομήλικοί του δεν ασχολούνταν. Επί παραδείγματι ανέφερε ότι 9 χρονών “ξεκοκάλιζε” την εφημερίδα που έφερνε στο σπίτι ο πατέρας του. Είπε ότι η οικογένεια του ήταν μια δημοκρατική οικογένεια και αναφέρθηκε στις αριστερές παραδόσεις της οικογένειας του από την πλευρά των παππούδων του. “Ο πατέρας μου μετά τη Μεταπολίτευση ήταν ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ”, “τα αδέλφια μου είχαν οργανωθεί στην αριστερά, στην ΚΝΕ”. Ο κ. Τσίπρας είπε ότι οργανώθηκε σε ηλικία 14 ετών, όταν ως πρόεδρος του 15μελούς του β’ Πειραματικού Γυμνασίου Αμπελοκήπων, πήγε να συμπαρασταθεί στις καταλήψεις του διπλανού Πολυκλαδικού “και με ‘τσίμπησαν’ εκεί κάτι ‘Κνίτες’ επειδή ήμουν πρόεδρος του δεκαπενταμελούς…”. Ανέφερε ότι η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν θέμα “διαμάχης” στα οικογενειακά τραπέζια.
Ερωτηθείς αν εξακολουθεί να συμπαθεί τις καταλήψεις, είπε ότι σημασία έχει ποιο είναι το αίτημα, ποιος ο σκοπός, ποια η διαδικασία, “διότι καταλήψεις τώρα γίνονται και από ακροδεξιές ομάδες που πείθουν τους μαθητές να διαμαρτυρηθούν για παράδειγμα για το Μακεδονικό.
Ο Αλέξης Τσίπρας είπε μεταξύ άλλων στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1:
– Αναφερόμενος στα παιδικά του χρόνια τόνισε:
«Από πάρα πολύ μικρός ξεκοκκάλιζα την εφημερίδα που έφερνε ο πατέρας μου στο σπίτι. Διάβαζε Τα Νέα και αργότερα και την Ελευθεροτυπία. Ήταν μια δημοκρατική οικογένεια».
«Ο πατέρας μου μετά την μεταπολίτευση ήταν ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ. Τα αδέλφια μου, όμως, στο τέλος της δεκαετίας του ’70 οργανώθηκαν στην Αριστερά και, μάλιστα, στην ΚΝΕ».
«Είχα μια τάση να ασχολούμαι με τα κοινά, όχι με την στενή έννοια της πολιτικής. Κάποια στιγμή, έγινα πρόεδρος του 15μελους στο γυμνάσιο, ήταν οι μεγάλες καταλήψεις επί υπουργίας Αντώνη Τρίτση. Οργανώθηκα σε ηλικία 14 ετών, όταν πήγα να συμπαρασταθώ στις καταλήψεις του λυκείου που ήταν δίπλα, στους Αμπελόκηπους. Με “τσίμπησαν” κάτι Κνίτες εκεί. Και θυμάμαι τις μεγάλες διαμάχες στο σπίτι όταν τσακωνόμασταν για την παραπομπή του Παπανδρέου το 1988-89».
«Η γενιά του Πολυτεχνείου έγινε η γενιά που μας καθόρισε, αργότερα οι μαζικές κινητοποιήσεις τη δεκαετία του ’80 καθόρισαν επίσης μια γενιά, τη δική μου τη γενιά την καθόρισαν οι καταλήψεις».
«Η κατάληψη είναι ένα μέσο πάλης κι αγώνα, όχι το πρώτο που θα πρέπει να επιλέγει κανείς. Σημασία έχει ποιο είναι το αίτημα, ο σκοπός, η διαδικασία».
– Για τη Μπέτυ Μπαζιάνα: «Υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση πέρα από την αγάπη. Κι ένας αμοιβαίος θαυμασμός. Είναι δυνατός άνθρωπος και σκληρός ώρες – ώρες. Συζητάμε πολύ. Είναι άνθρωπος που δεν θέλει να μου επιβληθεί, αλλά είναι πολύ αυστηρός κριτής».
– Για τη σχέση του με την εκκλησία: «Η ορθοδοξία πράγματι είναι ένα στοιχείο της πολιτισμικής μας ταυτότητας που παίζει μεγάλο ρόλο. Ο χριστιανισμός μας έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη σοσιαλιστική αντίληψη που βασίζεται στη δικαιοσύνη και στην αγάπη για τον άνθρωπο. Εκτιμώ τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Η σχέση μας βασίζεται στην ειλικρίνεια».
– Για το δημοψήφισμα: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήταν ένας αναγκαστικός συμβιβασμός, μια αφόρητη πίεση που ξεκίνησε από τις 25 του Γενάρη και ολοκληρώθηκε στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Δεν ήταν καθόλου εύκολη η διαδρομή. Το γεγονός ότι καταφέραμε και φτάσαμε ως εκεί είναι ότι αποφάσισα να εξωτερικεύσω όλες τις πιέσεις».
«Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας διέπραξαν το πολιτικό λάθος να μας βάλουν στη γωνία χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Η μόνη δυνατότητα ήταν το δημοψήφισμα».
«Η Μέρκελ με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε πει να αλλάξω τον Βαρουφάκη γιατί θα πάμε στα βράχια. Της είχα πει ότι δεν έχω αντίρρηση, αρκεί να αλλάξεις κι εσύ τον Σόιμπλε, διότι ήταν ένας από αυτούς που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της Ελλάδας. Όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο ο χαρακτήρας του Βαρουφάκη δημιουργούσε εντάσεις».
– Για το ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος του: «Δεν μπορεί να κρίνει κανείς με ευκολία τα λάθη που κάνει μια κυβέρνηση σε συνθήκες τρομακτικής πίεσης, όπως η δική μου. Μέσα σε 4,5 χρόνια έζησα όσες κρίσεις έζησαν πρωθυπουργοί σε δεκαετή θητεία. Όταν σου χτυπάει την πόρτα η Ιστορία δεν την ρωτάς και δεν σε ρωτάει αν είσαι έτοιμος. Ήμουν υποχρεωμένος να πάρω την ευθύνη. Οι ίδιες οι συνθήκες ξεπερνάγανε την όποια προετοιμασία είχαμε κάνει. Οι συνθήκες ήταν πρωτόγνωρες. Δεν συμφωνώ ότι θα είχα το ηθικό δικαίωμα σε έναν λαό που περίμενε από εμάς να δώσουμε τη μάχη, να του πούμε ότι δεν προσπαθούμε γιατί δεν αισθανόμαστε έτοιμοι».
«Κατά την άποψή μου το δημοψήφισμα στο τέλος της ημέρας κι όχι μόνο επειδή λειτούργησε εκτονωτικά, ήταν η πιο κρίσιμη απόφαση. Όχι αυτό καθαυτό το δημοψήφισμα, αλλά με αυτό το ποσοστό του δημοψηφίσματος να μην πάω σε μετωπική ρήξη. Διότι για να κερδίσω το δημοψήφισμα είχα υποσχεθεί τη μη ρήξη και ότι θα πάω σε συμφωνία. Η έξοδος της χώρας από το ευρώ δεν ήταν ποτέ ούτε στόχος, ούτε σχέδιο, ούτε στρατηγική. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές και αποφάσεις. Πάντοτε τις κρίσιμες αποφάσεις τις παίρνει κανείς μόνος του. Με το μαξιλάρι του».
– Για τη Συμφωνία των Πρεσπών: «Μου είχαν πει πως αυτή η απόφαση θα είναι καταστροφική για εμένα και το κόμμα. Νομίζω όμως πως τελικά έκανα καλά. Και δεν το λέω αυτό από την ξεροκεφαλιά μου. Το αν χάσεις μια εκλογική αναμέτρηση μπορεί να είναι και τυχαίο γεγονός. Το να κάνεις όμως κάτι καλό για τη χώρα σου και να το υπογράψεις, είναι θέμα επιλογής. Όσο περνάει ο καιρός και αποφορτίζεται το κλίμα αποδεικνύεται πόσο δίκιο είχα. Δεν σκέφτηκα το εκλογικό αποτέλεσμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών».