Κυριακή, 26 Δεκεμβρίου 2004, Ινδικός Ωκεανός. Μια συνηθισμένη μέρα μετά τα Χριστούγεννα. Σρι Λάνκα, Ταϊλάνδη, Ινδονησία και τα άλλα εκεί νησιά. Οι είχαν αρχίσει να πηγαίνουν στις παραλίες για να απολαύσουν τον ήλιο και τα γαλάζια νερά της θάλασσας. Οι ντόπιοι ήταν ήδη στις δουλειές τους. Σε λίγα όμως λεπτά όλοι θα ζούσαν τον απόλυτο εφιάλτη.
Ένα ρήγμα κατά μήκος του θαλασσίου ύδατος 250 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Banda Aceh, στην πολιτεία της Σουμάτρα της Ινδονησίας, μετακινήθηκε ξαφνικά. Ένας μεγάλος σεισμός μεγέθους 9,1 ταρακούνησε την περιοχή, μετατοπίζοντας τμήματα του θαλάσσιου πυθμένα προς τα πάνω κατά 20 μέτρα και ανοίγοντας ένα νέο ρήγμα βάθους 10 μέτρων.
Μυρτώ Τζώρτζου
Αυτή η ξαφνική κίνηση απελευθέρωσε μια τεράστια ποσότητα ενέργειας, ισοδύναμη με περίπου 550 εκατομμύρια φορές την ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα το 1945. Όταν ο πυθμένας μετακινήθηκε προς τα πάνω, προκάλεσε μια σειρά τεράστιων κυματισμών στον Ινδικό Ωκεανό – δηλαδή ένα τσουνάμι.
Το είδος του σεισμού, σε συνδυασμό με την έντασή του, δημιούργησε το τσουνάμι που χτύπησε πρώτα–μέσα σε λίγα λεπτά–την Ινδονησία και στη συνέχεια την Ταϊλάνδη, τη Μιανμάρ, ενώ περίπου δύο ώρες μετά το σεισμό έφτασε στη Σρι Λάνκα και την Ινδία, για να καταλήξει τελικά να χτυπήσει της ακτές της Αυστραλίας στα νοτιοανατολικά και της Αφρικής στα δυτικά. Το ύψος των κυμάτων έφτανε ακόμα και τα 12 μέτρα. Η καταστροφή τεράστια.
Το τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού ήταν το πιο θανατηφόρο στην ιστορία, το οποίο σκότωσε περίπου 227.898 άτομα σε 14 χώρες, καθιστώντας το, μια από τις πιο θανατηφόρες φυσικές καταστροφές στην καταγεγραμμένη ιστορία.
Χειρότερη ήταν η καταστροφή για τη Σρι Λάνκα όπου περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι παρασύρθηκαν από τα κύματα και εκατοντάδες χιλιάδες απέμειναν άστεγοι. Τα τελευταία θύματα ήταν οκτώ ώρες μετά, όταν τα κύματα έπληξαν τα παράλια στη Νότια Αφρική, 5.000 μίλια απόσταση από το επίκεντρο του σεισμού.
Το τσουνάμι δεν είχε μόνο φοβερό κόστος σε ανθρώπινες ζωές αλλά κατέστρεψε και το περιβάλλον κατά μήκος της ζώνης του Ινδικού Ωκεανού.
Προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές σε οικοσυστήματα, όπως μαγγρόβια, κοραλλιογενείς υφάλους, δάση, παράκτιους υγρότοπους, βλάστηση, αμμόλοφους και πετρώματα,βιοποικιλότητα ζώων και φυτών και υπόγεια ρεύματα.
Έχει αναφερθεί ότι στις Μαλδίβες, 6 έως 17 ατόλες κοραλλιογενών υφάλων που επλήγησαν από τα θαλάσσια κύματα ήταν χωρίς γλυκό νερό και θα μπορούσαν να καταστούν ακατοίκητες για δεκαετίες.
Η καταστροφή αυτή, πέρα από τον τεράστιο αριθμό των νεκρών, δεν άφησε μόνο υλικές ζημιές. Αμέτρητα παιδιά στις χώρες εκεί έμειναν ορφανά. Πάντα τα παιδιά είναι τα πρώτα θύματα.
Σύμφωνα με έκθεση της Unicef η σεξουαλική εκμετάλλευση ανηλίκων που ανθούσε σε πολλές από τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και πριν το τσουνάμι, επιδεινώθηκε μετά την καταστροφή. Μόνο στην Ινδονησία, τη χώρα με το μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων, υπολογίζεται ότι 150.000 παιδιά έχασαν τους γονείς τους. Από αυτά, τα 20.000 περίπου έχασαν και όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους. Τι ακολούθησε; Παράνομες υιοθεσίες, σεξουαλική εκμετάλλευση και συνέχιση του trafficking.
https://www.youtube.com/watch?v=a7WyJ4S1Pdc
Η ιστορία αυτή έγινε και ταινία, το 2012, με τον τίτλο “The Impossible”,σε σκηνοθεσία Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα και σενάριο Σέρχιο Γ. Σάντσεθ.
Η ταινία διηγείται την πραγματική ιστορία μιας οικογένειας και την περιπέτεια που πέρασαν στο στο τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού το 2004. Πρωταγωνιστούν η Ναόμι Γουότς και ο Γιούαν ΜακΓκρεγκορ.