Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που μας θυμίζουν ότι υπάρχουν κάποιοι που ροκάρουν ακόμη, παραμένοντας πιστός στον ήχο του Rock ‘n Roll και όχι μόνο.
Έχουμε βρεθεί πολλές φορές αλλά ποτέ δεν του ζήτησα να μου λύσει κάποιες απορίες. Με αφορμή τη νέα του κυκλοφορία «Τι μου κάνεις», όμως, βρήκα την ευκαιρία…
Συνέντευξη στον Δημήτρη Καρρά
Γιώργο, διαβάζοντας το εισαγωγικό σου σημείωμα, μερικώς κατατοπιστικό για όποιον δεν σε γνωρίζει, αναφέρεις ότι το τραγούδι «Τι μου κάνεις» έρχεται από πολύ μακριά. Από μια «άλλη» εποχή, σχεδόν από έναν άλλο «κόσμο» κρίνοντας από όσα έχουν μεσολαβήσει τα τελευταία 30 χρόνια όπου και περίπου τοποθετείς την αρχική δημιουργία του τραγουδιού. Ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω… είναι εύκολο να επανατοποθετεί κανείς τον εαυτό του σε έναν εαυτό μιας προηγούμενης «χρονολογικής διάστασης»;
Γιατί όχι και δημιουργικής, με την έννοια πως εκείνη τη χρονολογική περίοδο είχα γράψει αρκετά τραγούδια, μερικά από τα οποία έκανα ας πούμε το λάθος και τα άφησα στο ντουλάπι γράφοντας συνεχώς καινούργια. Ένα λάθος που κατάλαβα τα επόμενα χρόνια ακούγοντάς τα ξανά. Κάποια από εκείνα, πάντως, θα έμπαιναν στα κατοπινά μου albums γιατί εξακολουθούσαν να μου αρέσουν. Αυτό συνέβη και με το «Τι μου κάνεις», που το ξανάκουσα πριν λίγα χρόνια και συνειδητοποίησα ότι δεν ένιωθα καλά να αρνούμαι τον πρώτο μου ενθουσιασμό εκείνης της πρώιμης μου φάσης. Εξάλλου ό,τι δεν έχει ακούσει κανείς πριν, όταν το ακούει για πρώτη φορά, είναι καινούργιο.
Στα πρώτα σου καλλιτεχνικά βήματα, αντιμετωπίστηκες περισσότερο σαν ερμηνευτής. Θυμίζω ότι η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά είναι με συνθέτη και στιχουργό τον ταλαντούχο Σπύρο Χατζηνικολάου (Φύσα το καλάμι σου – 1987). Αργότερα -και αφού έγραψες και δικά σου κομμάτια- υπήρξες ο ερμηνευτής των «Απροσάρμοστων». Ποια ανάγκη καλύπτει το ένα και ποια ανάγκη το άλλο;
Από την αρχή, η βασική μου επιδίωξη ήταν αυτή. Να τραγουδάω τα δικά μου τραγούδια. Να δώσω το δικό μου στίγμα, να χαράξω τον δικό μου δρόμο, τη δική μου ματιά και αντίληψη για το ηλεκτρικό άκουσμα με όλα τα εφόδια που μου είχαν δώσει τα πολυποίκιλα ακούσματα μου και βέβαια οι συνεργασίες που αναφέρεις. Άσχετα αν εκείνα τα χρόνια, δηλαδή την περίοδο 1987-1992, χτυπούσα τις πόρτες των εταιριών κι έτρωγα απανωτές ‘πόρτες’.
Μίλησε μου για τη μουσική δεκαετία του 1980 της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας.
Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη το 1984 έχοντας τραγουδήσει μέχρι τότε με διάφορες μπάντες της πόλης, που όμως δεν κατέληγαν κάπου. Ας πούμε πως δεν ήταν η ώρα. Το μεγαλύτερο κομμάτι εκείνης της δεκαετίας βέβαια το πέρασα εδώ, στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν μπάντες χωρίς όμως ακόμα να έχει δημιουργηθεί η κατάλληλη υποδομή (στούντιο κλπ) που θα έδινε ένα παραπάνω κίνητρο στη δημιουργία. Τότε ήταν που έγινε η Ano Kato Records, που έδωσε μεγάλη ώθηση σε αυτή τη σκηνή. Εγώ βέβαια είχα ήδη φύγει για Αθήνα. Περίπου τα ίδια συνέβαιναν κι εδώ, ώσπου άρχισαν να ξεπετάγονται σιγά σιγά ανεξάρτητες εταιρίες και βρήκαν στέγη κι έκφραση διάφορα εξαιρετικά γκρουπς. Δεν ξέρω πώς ακούγεται πλέον η λέξη ‘αθωότητα’ αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη για να περιγράψω αυτό που ζούσαν όλα τα παιδιά εκείνων των ετών παίζοντας μουσική από αγάπη για το παίξιμο, το rock n roll. Ήταν δύσκολα αλλά ωραία χρόνια και ίσως αυτό ήταν που τα έκανε ωραία.
Είσαι ένας άνθρωπος που έχεις βιώσει την επιτυχία. Ποιος από εμάς δεν έχει τραγουδήσει το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα»; Έχεις παίξει σε πολλές συναυλίες, έχεις βιώσει τη μουσική βιομηχανία τότε που άκμαζε και μετέπειτα στην παρακμή της. Ποιοι άνθρωποι βοήθησαν και πίστεψαν στον Γιώργο στα πρώτα του βήματα; Επίσης θέλω να μου πεις αν έχεις κάνει λάθη λόγω πιθανής έπαρσης που δημιούργησε η επιτυχία.
Θα ξεκινήσω με το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου. Όσον αφορά την έπαρση, μάλλον το αντίθετο ισχύει. Από την άλλη, όλοι κάνουμε λάθη στη ζωή μας και ιδιαίτερα οι καλλιτέχνες. Ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω την έννοια «λάθος», γιατί είναι μία παγίδα που μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις κάθε φορά τις σωστές κινήσεις σαν να παίζεις σκάκι. Συγγνώμη αλλά την έκφραση μου δεν την είδα ποτέ σαν ένα χάρτη στρατηγικής αλλά ως ανάγκη να κάνω αυτό που μου έλεγε το ένστικτό μου και όχι να αλλοτριώνομαι σε ξένα «θέλω» και επιδιώξεις. Θέλω να κάνω καλούς δίσκους.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μουσικούς που έπαιξαν μαζί μου γιατί αυτοί με πίστεψαν αληθινά. Στους παραγωγούς που ανέθετα τη δημιουργία του κάθε άλμπουμ. Την αρχή στη δισκογραφία την έκανα με τον Άγγελο Σφακιανάκη, που ήταν ο μοναδικός στον χώρο που πίστεψε σε μένα τότε.
Την έκφρασή μου δεν την είδα ποτέ σαν ένα χάρτη στρατηγικής αλλά ως ανάγκη να κάνω αυτό που μου έλεγε το ένστικτό μου
Στο πλάι σου, πάντα νέοι μουσικοί. Υπάρχει rock ‘n roll ρεύμα στις μέρες μας;
Για να υπάρχει, πρέπει να υπάρχουν παρέες, συντροφιές, κοινά ακούσματα.
Όσον αφορά την εδώ μουσική πραγματικότητα, δεν είναι πλέον το κυρίαρχο ρεύμα αν και υπάρχουν μπάντες που εξακολουθούν να υπηρετούν το ηλεκτρικό άκουσμα και την τραγουδοποιία. Πάντα σε κάποιο προβάδικο θα υπάρχουν κάποιοι πιτσιρικάδες που κάνουν πρόβα και ίσως μία μέρα βγούνε προς τα έξω με υλικό που θα έχει λόγο ύπαρξης.
Πώς πιστεύεις ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα από εδώ και πέρα, παγκοσμίως; Κερδίζεται η παρτίδα;
Η Ιστορία έχει πολλά ενδεχόμενα μαζί και αναπάντεχα. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πώς. Εξαρτάται σε ποια παρτίδα ποντάρει κάποιος, ανάλογα με την αντίληψη που είχε κι έχει για την πραγματικότητα, για την κοινωνία των ανθρώπων. Σε ό,τι με αφορά, η παρτίδα θα κερδηθεί εφόσον ηττηθεί ο εισβολέας ηθικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Το διακύβευμα είναι τεράστιο, δηλαδή η παρτίδα. Ο ολοκληρωτισμός, που αποπειράται να γυρίσει την ανθρωπότητα στον 19ο αιώνα, επιβάλλεται να ηττηθεί.
Επόμενα σχέδια;
Το νέο μου άλμπουμ, το φθινόπωρο, με προπομπό το νέο σινγκλ που θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο. Στην παραγωγή τους είναι ο Κώστας Μπουντούρης με τον οποίο συνεργάζομαι εδώ κι ενάμιση χρόνο.