Ο Γιάννης Λιονάκης είναι κατά βάση κιθαρίστας. Ένας πολύ ικανός μουσικός με μεγάλη εμπειρία που ενορχηστρώνει τραγούδια με δεξιότητα αλλά γράφει και ο ίδιος.
Σεμνός και καλός συνεργάτης. Έχει δώσει βήμα σε νεότερους μουσικούς στα διάφορα μουσικά σχήματα που ήταν επικεφαλής. Διετέλεσε μαέστρος, για πολλές δεκαετίες, σε μεγάλες φίρμες όπως Άννα Βίσση, Δέσποινα Βανδή, Γιώργο Μαζωνάκη, Χρήστο Δάντη.
Συνέντευξη στον Δημήτρη Καρρά
Γιάννη όταν εννοούμε «μαέστρος» σε ένα νυχτερινό σχήμα, τι σημαίνει; Τι κάνει ένας μαέστρος; Εσύ πόσα χρόνια έχεις επιτελέσει σε αυτό το πόστο και σε ποιους καλλιτέχνες υπήρξες μαέστρος;
Ο μαέστρος σε ένα νυχτερινό κέντρο -τα αποκαλούμενα «μεγάλες πίστες»- έχει πολλές δραστηριότητες και υποχρεώσεις. Καταρχάς να οργανώσει όλο το πρόγραμμα μουσικά, για τον τραγουδιστή με τον οποίο συνεργάζεται. Δηλαδή εκτός από την επιλογή και τη σειρά των τραγουδιών, να γράψει παρτιτούρες για όλα τα όργανα στα τραγούδια καθώς και να τα διδάξει στην ορχήστρα. Έπειτα είναι ο σύνδεσμος της επιχείρησης με τον τραγουδιστή, με την ορχήστρα, με τους τεχνικούς ήχου – φώτων – σκηνικών και με τον σκηνοθέτη (εάν υπάρχει). Αυτός που μιλάει για τα οικονομικά των μουσικών και εν τέλει ο υπεύθυνος για το οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιαστεί ανάμεσα σε όλα τα μέρη που προανέφερα. Χρειάζεται πολλές μουσικές γνώσεις αλλά και πολλές ηγετικές ικανότητες. Όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι -είτε σαν μουσικός αρχικά αλλά και σαν μαέστρος μετέπειτα- λίγοι είναι αυτοί που έχουν ανταπεξέλθει και είναι αναγνωρισμένοι πανελληνίως.
Πόσα χρόνια παίζεις επαγγελματικά και ποια ήταν η πρώτη μουσική σου ομάδα;
Εργάζομαι ανελλιπώς από 17 ετών, ακριβώς μετά το λύκειο, αλλά η πρώτη μουσική ομάδα (συγκρότημα) που συμμετείχα ερασιτεχνικά ήταν στα 14 μου με το όνομα «Ρωμιοσύνη» και παίζαμε σε φεστιβάλ και εκδηλώσεις στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Πες μου ένα όμορφο και ένα άσχημο περιστατικό που θυμάσαι.
Αααχ…, δύσκολη ερώτηση. Πολλά περιστατικά και για τα δύο. Για το όμορφο, όταν έπαιξα σαν μαέστρος της Άννας Βίσση στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο το 1998, τεράστια τιμή στη καριέρα μου. Σεβασμός και δέος για αυτό το παγκόσμια αναγνωρισμένο αγγλικό θέατρο, που έχουν παίξει εκεί όλοι οι ήρωες μου από την Rock και Jazz σκηνή. Άσχημο, μάλλον το ατύχημα που είχα το 2009 στο κέντρο Βοτανικός, όταν δούλευα με τον Γιώργο Μαζωνάκη και έπεσα μέσα σε μια τρύπα από τα σκηνικά βάθους 4 μέτρων την ώρα του προγράμματος και διέλυσα το αριστερό μου πόδι, που με κράτησε εκτός δουλειάς 3 μήνες. Έσπασα και την κιθάρα μου, μια Fender Stratocaster!!!
Τι έχει αλλάξει στη νύχτα από το 1980 έως σήμερα;
Στην ουσία δεν υπάρχει τίποτα κοινό. Οι χώροι έχουν μεγαλώσει πάρα πολύ, οι συνθήκες εργασίας (ήχος, φώτα, σκηνικά) είναι διαφορετικές, καλύτεροι μουσικοί, καλύτεροι τραγουδιστές -και οι φίρμες και οι «support»-, το πρόγραμμα πάει το πρόγραμμα, τραγούδια με πολύ καλύτερες ενορχηστρώσεις, πιο καθαρό περιβάλλον, λιγότερες φασαρίες ανάμεσα στους πελάτες. Έχω τύχει στη δεκαετία του ΄80 πολλές φορές σε τεράστιους τσακωμούς, ακόμα και σε πιστολίδια. Έχει ανέβει το επίπεδο σε όλα ανεξαιρέτως, ακόμα ακόμα και το επίπεδο των επιχειρηματιών. Δεν υπάρχουν πια σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτοί οι αμόρφωτοι, ανεγκέφαλοι επιχειρηματίες της νύχτας που υπήρχαν παλιότερα…
Υπάρχει κάποιος συνθέτης που έχει αγαπηθεί περισσότερο από τους άλλους στο κοινό των νυχτερινών κέντρων, βάσει ρεπερτορίου;
Είναι πολύ εύκολη αυτή η απάντηση. Τρεις είναι οι συνθέτες αυτοί, κατά χρονική σειρά: Νίκος Καρβελας (ο μέντορας μου), ο Φοίβος και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος. Έχω δουλέψει και με τους τρεις…
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ερμηνευτής και γιατί;
Εδώ ίσως στεναχωρήσω κάποιους αλλά δεν μπορώ να αποφύγω την αλήθεια. Η Άννα Βίσση μακράν. Έκανα μια χρυσή δεκαετία μαζί της, θα μου μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου, 1994-2004, η χρυσή εποχή της μουσικής βιομηχανίας, της δισκογραφίας, της νύχτας, των επιτυχιών και της διασκέδασης, για πολλούς λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ. Η Άννα τρομακτική ερμηνεύτρια, παθιασμένη, το ζει όσο τίποτα το τραγούδι, δοσμένη ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνει. Ήμουν πολύ τυχερός που βρέθηκα στον δρόμο της και στον δρόμο παράλληλα του Νίκου Καρβέλα.
Έχεις γράψει πολλά τραγούδια, ξεχωρίζεις κάποιο για την ιστορία που έχει πίσω του και ποια είναι αυτή;
Τραγούδια πολλά δεν έχω γράψει. Μάλλον έχω γράψει αλλά δεν έχω κυκλοφορήσει. Θα ήταν νομίζω μη πρέπον να χριστώ συνθέτης, με ένα τόσο μικρό αριθμό τραγουδιών, όταν άλλοι έχουν γράψει εκατοντάδες τραγούδια, κάποιοι και χιλιάδες. Είμαι μουσικός, εκτελεστής και ενορχηστρωτής.
Εμείς κρασί δεν ήπιαμε – Σταμάτης Γονίδης
Ενορχήστρωση – Γιάννης Λιονάκης
