Γιαννής Βασιλώττος και Φώτης Ανδρικόπουλος / Συνέντευξη από κοινού για τη νέα κυκλοφορία του τραγουδιού «Το βουνό δεν σπάει».
Γράφει ο Δημήτρης Καρράς
Τον Φώτη Ανδρικόπουλο τον ξέρω από τότε που ήταν νεαρός 17 ετών. Αυτό που με κάνει και απορώ ακόμη είναι το ότι, όταν μπει στο στούντιο για να ηχογραφήσει, από την πρώτη κιόλας φορά λέει το τραγούδι πολύ ωραία και σωστά. Του λες “πάμε άλλη μία”, να το έχουμε, βρε αδερφέ, για σιγουριά. Εάν βάλεις, λοιπόν, να παίξουν -για να ακούσεις ταυτόχρονα- τις δυο φωνές, ακούγεται ακριβώς σαν μια. Ίδιες ανάσες, ίδιος τρόπος. Λες και ξέρει ακριβώς πάντα το τι κάνει και το κάνει πάντα με τον ίδιο τρόπο. Τον Γιάννη τον γνώρισα φέτος και έχω να πω μόνο καλά. Τον ήξερα σαν «Μπάμπη» στις Άγριες Μέλισσες, μα ο Γιάννης της αληθινής ζωής δεν παίζεται. Τους ευχαριστώ και τους δύο για τη φιλία τους.
Γιάννης…..
Γιάννη σε έναν ουτοπικό κόσμο, αν υποθέταμε ότι θα μπορούσε -βιοποριστικά πάντα- να ζήσει με την ίδια αξιοπρέπεια ένας μουσικός και ένας ηθοποιός και αν έπρεπε να διαλέξεις, ποια θα ήταν η επιλογή σου;
Μακάρι κάποια στιγμή να προλάβω να ζήσω αυτόν τον ουτοπικό κόσμο και κάνε μου την ερώτηση τότε. Όμως για να σου απαντήσω κιόλας, πέρα από την πλάκα, δεν διαχωρίζω το τραγούδι με το θέατρο. Κάνω και τα δύο με ευχαρίστηση και τα αγαπώ πάρα πολύ. Και στις δύο περιπτώσεις ερμηνεύω κάτι, ένα κείμενο, ένα ποίημα. Απλώς στην περίπτωση του τραγουδιού υπάρχει μεγαλύτερη μελωδικότητα. Κάθε τραγούδι, που καλούμαι να ερμηνεύσω, είναι ξεχωριστό όπως κάθε θεατρικό έργο είναι ξεχωριστό.
Από πότε ξεκινάει η αγάπη σου για την τραγουδοποιία; Ποια είναι τα πρώτα ακούσματά σου; Τι μουσική ακούς τώρα;
Η αγάπη μου για την τραγουδοποιία ξεκινάει σε όχι και τόσο μικρή ηλικία. Γύρω στα 17 μου, στη Ρόδο, έμενα στο σπίτι της γιαγιάς μου, της Σέβας. Μητέρα του πατέρα μου. Εκεί υπήρχε μια κιθάρα, χωρίς να είναι κάποιος απ’ την οικογένεια μουσικός. Αυτή η κιθάρα ήταν του θείου μου, του Τσαμπίκου. Του αδερφού του πατέρα μου που είχε φύγει απ’ τη ζωή πρόσφατα. Μέσα στο δωμάτιο του, στο οποίο κοιμόμουνα εγώ πια, υπήρχε ένας πίνακας στον οποίο ήταν καρφιτσωμένες φωτογραφίες, ποιηματάκια τα οποία έγραφε ο ίδιος, εισιτήρια από συναυλίες και γενικά αναμνηστικά σουβενίρ. Ο κολλητός μου φίλος, ο οποίος έμενε και αυτός στο ίδιο χωριό, έπαιζε κιθάρα και του ζήτησα να μου μάθει τα βασικά ακόρντα. Άρχισα να τραγουδώ κουτσά στραβά τα στιχάκια αυτά και άρχισα να γράφω και δικά μου. Στην αρχή δεν πήγαινε και τόσο καλά, όμως δεν το έβαλα κάτω γιατί ήξερα πως κάτι τέτοιο θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου και γιατί στη ζωή δεν ερχόμαστε για να παραιτηθούμε.
Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση είναι από το δίσκο “Θάλασσα στη σκάλα”, του Θάνου Μικρούτσικου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το τραγούδι “Μικρές Νοθείες”. Εγώ τότε ήμουν εφτά ή οχτώ χρονών και θυμάμαι να έχω πάνω στο τραπέζι το κασετόφωνο να παίζει το τραγούδι και εγώ να κάνω ότι παίζω πιάνο. Τον Παπακωνσταντίνου και τον Μικρούτσικο, όπως καταλαβαίνετε, τους έχω μέσα στην καρδιά μου και σε κάθε μου live θα υπάρχει κάποιο από τα τραγούδια τους.
Η μουσική που ακούω τώρα είναι η μουσική που έχει ωραία σύνθεση. Μπορεί να ξυπνήσω μια μέρα και να βάλω κλασική μουσική για να πιω τον καφέ μου στο σπίτι κι άλλη μέρα πάλι μπορεί να ξυπνήσω και να βάλω ριζίτικα ή ηπειρώτικα.
«Στη ζωή δεν ερχόμαστε για να παραιτηθούμε»
Γύρω μας υπάρχουν διάφορα «βουνά» που μας δυσκολεύουν πολλές φορές τη ζωή. Εσύ ποιο «βουνό» θα ήθελες να σπάσεις;
Το βουνό του ατομικισμού και της δολοπλοκίας. Ωραία και η εσωστρέφεια αλλά η ζωή είναι ομαδικό παιχνίδι, το έχει δείξει και η ιστορία.
Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου σε 10 χρόνια από τώρα;
Δεν ξέρω πώς θα είμαι σε 10 χρόνια ή πού θα είμαι και δεν με νοιάζει. Αυτό που με νοιάζει είναι να έχω εξελιχθεί σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος και η τέχνη μου να μπορεί να με φροντίζει.
Φώτης…
Φώτη, έχεις συνεργαστεί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Earl China Smith, που υπήρξε κιθαρίστας του Bob Marley, σε έχει εμπιστευτεί ο Μάνος Ελευθέριου δίνοντας σου ένα πολύ όμορφο τραγούδι, τα «Έξοδα». Από όλη αυτή τη μουσική σου πορεία, θα ήθελα να μου πεις μια γλυκιά και μια πικρή στιγμή.
Πολλά όμορφα και πολλά πίκρα, σχεδόν 50-50 !!! Ξεχωρίζω όμως την αυθόρμητη συμμετοχή του Earl Chinna Smith στο κομμάτι, καθώς τον γνώρισα ξαφνικά στο στούντιο, ξαφνικά του ζήτησα να συμμετέχει και ξαφνικά είπε ναι. Ήταν μια πολύ χαρούμενη και γλυκιά στιγμή αυτή. Οι πιο πίκρες στιγμές είναι όταν μου αρνούνται τη συμμετοχή σε ένα τραγούδι μου, χωρίς καν να θέλουν να το ακούσουν. Παρ’ όλα αυτά, σαν άνθρωπος μου αρέσει να κρατάω μόνο τις γλυκιές στιγμές και αυτές μου δίνουν και τη δύναμη να συνεχίζω και να προσπαθώ να χαμογελάω.
Η τελευταία σου δουλειά, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα του Φλεβάρη, όπου υπάρχει και το ντουέτο σας με τον Γιάννη Βασιλώττο, ονομάζεται «Καλλιτεχνικά επιχειρείν εστι φιλοσοφείν». Τι σημαίνει για εσένα αυτή η φράση;
Πλέον στην εποχή μας πρέπει να είσαι πολύ ρομαντικός για να επιχειρήσεις καλλιτεχνικά. Εμείς το κάναμε με αγάπη για ακόμα μια φορά. Για εμένα, αυτή η φράση σημαίνει “βρες τη δύναμη στη ζωή σου και κάνε το παρακάτω βήμα γιατί η ελπίδα και η ζωή είναι στο μέλλον και όχι στο παρελθόν”.
«Βρες τη δύναμη στη ζωή σου και κάνε το παρακάτω βήμα»
Μέρος των εσόδων της δισκογραφικής σου δουλειάς θα διατεθεί για το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» που στηρίζει ανθρώπους που δεν έχουν στέγη. Ας πούμε ότι τα είδη της μουσικής είναι μουσικές στέγες, ποια είναι η δίκη σου; Ποιο είδος σου αρέσει να υπηρετείς;
Μου αρέσει να υπηρετώ ωραία τραγούδια. Αγαπώ την μουσική, είναι μέρος της ζωής μου, της ιδιοσυγκρασίας μου. Δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς μουσική. Δεν μπορώ να βάλω «ταμπέλες», γι’ αυτό και απαντάω έτσι, αυτή είναι και η αλήθεια μου. Μου αρέσει να υπηρετώ ωραία τραγούδια και ωραίες συνθέσεις.
Αν είχες μόνο μια ευχή που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, ποια θα ήταν αυτή;
Να αντέχω στις δυσκολίες και να μπορώ να τις κερδίζω μαθαίνοντας μέσα από αυτές.
«Το βουνό δεν σπάει»
