Τη Βιολέτα την γνώρισα στο studio Pazl. Ηχογραφούσε την πρώτη της δισκογραφική δουλειά. Είχα κάποια ντέμο της, πριν κυκλοφορήσουν, για προσωπική τέρψη αφού η φωνή της με είχε μαγέψει έχοντας κάτι από την ευαισθησία του Νίκου Παπάζογλου και τον δυναμισμό της Ελένης Βιτάλη.
Έτσι, ένα βράδυ σε ένα γνωστό «έντεχνο» μπαράκι στη Λάρισα, στο Μαντάτο, ξημερώματα, έδωσα από ένα στικάκι να παίξουν ένα τραγούδι της, έτσι για να δω αντιδράσεις. Όλοι ρώτησαν «τι είναι αυτό που ακούμε», «ποια το λέει». Μετά από αυτό ήμουν εντελώς σίγουρος ότι η Βιολέτα θα κέρδιζε με τη φωνή της πολύ γρήγορα το κοινό.
Συνέντευξη στον Δημήτρη Καρρά
Από πού κληρονόμησες αυτή τη μοναδική χροιά στη φωνή σου; Στο οικογενειακό σου περιβάλλον υπήρχαν μουσικοί;
Για τη χροιά μου δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, ωστόσο η φωνή μου, πού και πού, θυμίζει τη φωνή της μάνας μου αλλά και τη φωνή μιας ξαδέρφης μου από τη μεριά του πατέρα μου. Στο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν υπήρχαν μουσικοί, μονάχα ο παππούς μου, που -όπως λέγεται στο χωριό μου- είχε ωραία φωνή και τραγούδαγε στις βεγγέρες γρατζουνώντας την κιθάρα του. Εκείνη την εποχή εγώ δεν την πρόλαβα.
Έχεις συνεργαστεί με τους αξεπέραστους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιώργο Νταλάρα, Ελένη Βιτάλη. Πώς είναι να δουλεύεις με ανθρώπους που έχεις θαυμάσει;
Κάθε φορά που βάζω στον νου μου αυτές τις συνεργασίες συγκινούμαι, σαν να ονειρεύομαι την καλύτερη εκδοχή της εξέλιξής μου και σχεδόν δεν το πιστεύω. Νιώθω ότι έχω στα χέρια μου έναν λογαριασμό που αδυνατώ να ξεπληρώσω. Αυτές οι συνεργασίες για μένα είναι παράσημα. Νιώθω τεράστια τιμή και ευγνωμοσύνη κάθε φορά που συναντιόμαστε επί σκηνής. Είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί μου και τους αγαπάω βαθιά σαν καλλιτέχνες αλλά και σαν ανθρώπους.
Τον τελευταίο καιρό σε βλέπουμε και στο θέατρο. Υπάρχει περίπτωση να σε κερδίσει αυτός ο χώρος; Να σε δούμε και σε ρόλο ηθοποιού αποκλειστικά σε κάποια παράσταση ή τηλεοπτική σειρά;
Πολύ θα μου άρεσε αυτό το σενάριο, θα το τολμούσα χωρίς όμως ποτέ να αφήσω πίσω μου το τραγούδι. Βέβαια, μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο. Το να γίνει κάποιος ηθοποιός είναι πράξη ηρωική, θέλει πολύ δόσιμο και δεν ξέρω αν μου μένει τόσος χρόνος για να τον αφιερώσω σε αυτή τη σπουδαία τέχνη.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού «έλα και ράγισε τον κόσμο μου», ακολουθεί ένας ολόκληρος δίσκος από τη δισκογραφική εταιρεία Walnut του φίλου Τάσου Σκούρα, με τραγούδια του Νίκου Ξύδη, γιου της μεγάλη μας ερμηνεύτριας Ε. Βιτάλη. Πες μας για αυτή τη δουλειά. Πώς την ονομάζετε; Σε τι ύφος κινείται; Είναι διαφορετική κατά πολύ από την προηγούμενη;
Είναι ένας δίσκος του οποίου τα τραγούδια θα ήθελα να τα είχα γράψει εγώ αλλά επειδή η έμπνευση είναι ένα πολύ άτιμο πράγμα, πήγε και βρήκε τον Ξύδη (χαχα). Η συνεργασία μου με την Ελένη Βιτάλη μου έφερε πολλά δώρα, ένα από αυτά ήταν η γνωριμία μου με τον Ξύδη, όπου κάποια στιγμή με κάλεσε στο στούντιο του για να ακούσω κάποια τραγούδια του, μήπως πω ένα – δύο. Μου έπαιξε στην κιθάρα του είκοσι τραγούδια και εγώ είχα πάθει τέτοια πλάκα που δεν μπορούσα να εκφραστώ, οπότε όταν τελείωσε αυτή η υπέροχη «ιδιωτική συναυλία», με κοίταξε περίλυπος καθώς νόμιζε ότι απ΄ τα τραγούδια του, μου άρεσε μόνο ένα! Τότε του είπα ότι φύγαμε για ολόκληρο δίσκο και επειδή ο Νίκος είναι «να μην αρχίσει να δίνει», μου έκλεισε αμέσως ραντεβού για να μου παίξει άλλα είκοσι τραγούδια. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε το «Πορτοκάλι» μας, ο δίσκος που σφράγισε μια βαθιά φιλία και μία άψογη συνεργασία πέρα από τα προσδοκώμενα.
Το «Πορτοκάλι» αποτελείται από έντεκα τραγούδια, σε στίχους και μουσικές του Νίκου Ξύδη, που πραγματικά ζορίστηκα να ξεχωρίσω μέσα από σαράντα υπέροχα τραγούδια. Σε αυτόν τον δίσκο το ύφος μου δεν αλλάζει σε σχέση με τον πρώτο μου δίσκο, απλά είναι η εξέλιξή μου. Ο Ξύδης υπογράφει και την ενορχήστρωση αλλά και την ηχοληψία όλου του έργου και κυκλοφορεί από τη Walnut Entertainment. Ο δίσκος αυτός έχει ευαίσθητα τραγούδια αλλά και δυναμικά, τρυφερά αλλά και αιχμηρά. Η ενορχηστρωτική του πρόταση είναι πολύ ιδιαίτερη και φρέσκια, που αγκαλιάζει και δένει τα τραγούδια μεταξύ τους με τρόπο μοναδικό. Έχει παραδοσιακά, ροκ και λαϊκά στοιχεία αλλά και έντονο ρομαντισμό και -ενώ σε περνάει από γνωστά και αγαπημένα μονοπάτια- ο ενορχηστρωτικός του αέρας καταλαβαίνεις πως δεν είναι απλά φρέσκος αλλά νέα πρόταση για τα ελληνικά δεδομένα.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια σου και εννοώ μετά την «εποχή της πανδημίας» που μας στέρησε τη ζωή δυο χρόνια τώρα…
Θέλω να πιστεύω ότι κοντεύουμε στο τέλος της πανδημίας και ότι σε λίγο καιρό τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους μας. Ανυπομονώ για την παρουσίαση του νέου άλμπουμ «Πορτοκάλι» που -καιρού επιτρέποντος- θα γίνει στις 2 Μαρτίου, στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» και να μπορέσω να τον μοιραστώ μέσα από live εμφανίσεις. Βραχυπρόθεσμα σχέδια δεν κάνω.
Αθήνα ή Ικαρία; Και γιατί;
Και Αθήνα και Ικαρία! Αθήνα γιατί εδώ βράζει το καζάνι της μουσικής που έχει μέσα συναντήσεις και ανταλλαγές ιδεών με συναδέλφους, συνεργάτες, συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδοποιούς, έχει ηχογραφήσεις σε στούντιο, πρόβες και live εμφανίσεις αλλά και Ικαρία γιατί εκεί υπάρχει η ηρεμία της ψυχής και η πολύτιμη πρώτη ύλη! Που τη συλλέγω από συναντήσεις με φίλους και ανθρώπους που αγαπώ βαθιά, από τα γλέντια και τις βεγγέρες μας, από τη φύση, το δάσος, το βουνό, τη θάλασσα και τα μονοπάτια που περπάτησα παιδάκι. Όλα όσα δηλαδή με φορτίζουν με ευαισθησία και έμπνευση για την τέχνη που διάλεξα να υπηρετήσω.
Τι σε ενοχλεί, Βιολέτα, στον κόσμο που έχει αντίκτυπο και στο επάγγελμα σου; Τι θα ήθελες να αλλάξεις αν μπορούσες;
Οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο γίνεται τραγούδι. Το τραγούδι βγαίνει από τη ζωή και δεν περιγράφει μόνο τη φωτεινή πλευρά της. Η πείνα, ο ξεριζωμός, η βία, η περιφρόνηση, το ψέμα, ο ρατσισμός, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, οποιαδήποτε μορφή αδικίας, οποιαδήποτε πράξη υποβαθμίζει τον άνθρωπο ή το βιοτικό του επίπεδο, αλλά όλα αυτά σαν έννοιες και σαν πράξεις, αν εξαλειφθούν, μάλλον θα είμαστε στον παράδεισο. Θα μπορούσε να γίνει μία αρχή, αν ο καθένας μας ξεχωριστά επέλεγε -έστω πειραματικά- να φέρεται σε κάθε πλάσμα πάνω στη γη, όπως θα ήθελε να φερθούν στον ίδιο.
ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ – ΒΙΟΛΕΤΑ ΙΚΑΡΗ
ΣΤΙΧΟΙ / ΜΟΥΣΙΚΗ: ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΗΣ
Η φωτογραφία είναι της Γιώτας Εφραιμίδου